ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στην χειρότερη φάση που έχω βρεθεί ποτέ... Ο πατέρας μου (έτσι ξαφνικά) με ανίατο καρκίνο, η μάνα μου σε πανικό κι ο 40ρης αδερφός μου στην επαρχία χαμένος στα δάνεια για ένα σπίτι κι έναν γάμο ξοφλιμενα.Κι εγώ? Από τον περίεργο της οικογένειας, εκείνον που δεν ακολούθησε ποτέ την πεπατημένη άρα θεωρούταν το "διαφορετικό" (ώρες ώρες ενδιαφέρον, ώρες ώρες αστείο μέλος) ξαφνικά είμαι η σανίδα σωτηρίας όλων... Αυτό που με τσαντίζει είναι πως ο αδερφός μου είχε το δικαίωμα να κάνει επιλογές για την ζωή του. Ήθελε επαρχία. Πήγε. Ήθελε μονοκατοικία. Την έχτισε. Και με παρότρυνση των δικών μου ότι θα βοηθούσαν (κι ας μην είχαν μια στην άκρη). Βλέπετε έτσι κάνανε όλοι. Η οικογενειακή λογική να κάνει τσουλιθρα στα ξυραφάκια μιλάμε...!!! Κι από την άλλη. Το μεταπτυχιακό μου να το οργανωνω και να το σχεδιάζω μόνος μου. Με τους δικούς μου να στενοχωριούνται που δεν μπορούσαν (όντως) να βοηθήσουν, αλλά να με αποθαρρύνουν ταυτόχρονα με το “που εμπλεκα”. Και όπως ήρθαν τα πράγματα, επιβιώνουμε εξαιτίας αυτού του μεταπτυχιακού. Τον υπολογιστή για την δουλειά μου να τον παίρνω χωρίς παραμικρή βοήθεια και να μην μιλάω. Γιατί το ένιωθα δική μου επιλογή, άρα δική μου ευθύνη κι υπόθεση. Μέχρι και την μόνωση του πατρικού μου, που πέφτανε τα ταβάνια μόνος μου να την πληρώνω, γιατί ποιος θα δώσει; Η σύνταξη του πατέρα μου ή ο φεσομενος αδερφός μου, που του τσονταρουν ο,τι μπορούν οι δικοί μου στο δάνειο... Φφφφ...Και τώρα ? Να παγώνω ο,τι στόχο είχα (να κυνηγήσω μια δουλειά και ζωή στο εξωτερικό) για να συμπαρασταθώ στους δικούς μου. Μην με παρεξηγησετε, θέλω κι είμαι εδώ. Τους αγαπώ και τους νοιάζομαι. Επιβάλλεται να είμαι εδώ. Αλλά όποτε πιεζομαι με πνίγει το παράπονο γιατί οι υπόλοιποι να έκαναν τις επιλογές που ήθελαν κι εγώ να πρέπει να τις ξεπληρώνω; Διότι στο τέλος σε εμένα μετακυλίονται όλα. Κι όποτε πάω να κάνω κουβέντα να αρχίζει τα κλάματα η μάνα μου.Το κερασάκι ήταν που ο πατέρας μου τις προάλλες μου την είπε που δεν οδηγώ (ναι 34 και δεν οδηγώ) και δεν εξυπηρετω την κατάσταση και πώς έκανα βλακεια τόσα χρόνια που δεν έπαιρνα το αμάξι του να κάνω καμιά γύρα. Και ξεχνάει που μια φορά δοκίμασα (αφού είχα πάρει το δίπλωμα που οι ίδιοι με πίεσαν να δώσω και να λαδώσω) και άκουσα τα κέρατα μου, που "παραλίγο να του το χαλάσω". Ορκίστηκα τότε να οδηγήσω το αμάξι που μόνος μου θα πληρωνα. Να μην χρωστάω χάρη σε κανέναν. Και τώρα... Να τα ακούω και να πρέπει να υπομένω λόγω της κατάστασης. Που όσες φορές από τότε μάζεψα χρήματα, πάντα έβγαιναν (οι παραπάνω αλλά κι άλλες) προτεραιότητες.“Θα μας αφήσεις;” Αυτή ήταν η απάντηση όταν είπα πώς όποτε τελειώσει αυτή η περιπέτεια του πατέρα μου (που δεν δείχνει να έχει καλό φινάλε) σκέπτομαι ακόμη το εξωτερικό. Μην γελιέστε. Του αδερφού μου ήταν η απάντηση. Της μάνας μου; “Θα με πάρεις μαζί σου;”