ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελευταία φορά που δεν αδιαφορώ, αλλά κάθομαι και πληγώνομαι για τις μαλακίες άλλων. Τελευταία φορά που υποκύπτω και προσπαθώ να βρω το δίκιο μου, ενώ ο κόπος είναι παντελώς μάταιος. Τελευταία φορά που είμαι τόσο ξεροκέφαλη και νομίζω ότι πάντα έχω δίκιο, όχι έχω κι άδικο. Ας το πάρω πλέον απόφαση. Τελευταία φορά που θα δείξω την δυσαρέσκειά μου. Όχι κύριοι μαλάκες, δεν πρόκειται να σας κάνω τη χάρη να με δείτε στα πατώματα για να ικανοποιήσετε την όρεξή σας βλέποντας άλλους ανθρώπους να είναι δυστυχισμένοι. Ανθρωπάκια, τρέφεστε με τη δυστυχία του άλλου αντί να τον κάνετε να ευτυχίσει και να μοιραστείτε τη χαρά σας. Τελευταία φορά που μέσα στην φαινομενική σκληράδα μου παρουσιάζομαι ευάλωτη, όχι ρε μπροστά με το χαμόγελο. Θα σπάω πράγματα, θα γυμνάζομαι, θα ουρλιάζω εν ανάγκη και με αυτόν τον τρόπο θα ξεσπάω, αλλά όχι μαλάκες την ικανοποίηση δε θα σας τη δώσω. Τελευταία φορά που κλαίγομαι για αυτονόητα πράγματα που πλέον μοιάζουν απρόσιτα όπως η φιλία, η αγάπη, η κατανόηση, η ανιδιοτέλεια και η προσωπική ανάγκη κάποιου να βοηθάει τον άλλο επειδή το γουστάρει, όχι επειδή έχει συμφέρον. Θα τα δίνω σε όποιον τ'αξίζει, οι άλλοι τον πούλο. Παρτάκηδες μόνο για τον εαυτό σας νοιάζεστε και την γαμημένη εικόνα σας. Τελευταία φορά που εμπιστεύομαι την κρίση μου και λέω: "να'μαι καταστάλαξα σε κάποιον". Παρ'τα βλήμα που νομίζεις ότι άραξες σε λιμάνι και μάλιστα φιλικό. ΡΕ η φιλία χτίζεται λιθαράκι - λιθαράκι, αγνώμονες, αδιάφοροι που, στο τέλος, για να βρείτε το δίκιο σας τρώγεστε και ξεχνάτε ότι απέναντί σας έχετε κάποιον με τον οποίο γελούσατε, τον οποίο υποτίθεται εμπιστευόσασταν, ίσως κι αγαπούσατε. Αφελείς, έτσι ρε τις κρατάτε τις φίλιες σας; ΡΕ, η φιλία δε θέλει εγωισμούς. ΡΕ καμία ανθρώπινη σχέση δε θέλει εγωισμούς. Γαμώ την κρίση αξιών μου γαμώ. Γιατί, ΡΕ, δεν αγαπάμε τόσο ώστε να μη βλάπτουμε ο ένας τον άλλο με τα πάθη μας; Τελευταία φορά που ειρωνεύομαι, που νομίζω. Ούτε νομίζω ούτε ξέρω. Ξεράδια ξέρω. Ηλίθια είμαι. Τελευταία φορά που σκέφτομαι, σιχαίνομαι να σκέφτομαι. Δε μου αρέσει να σκέφτομαι, τελευταία το' χω παραχέσει. Ρε δε θέλω να σκέφτομαι, δεν είναι καλό να σκέφτομαι! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. (έχω λαλήσει, μην παρεξηγάτε.) Να μην ονειροβατώ, δε θέλω να ονειροβατώ. Πώς να μην ονειροβατώ; Βοηθήστε με, αν μπορείτε! Θέλω να ζω στην ωμή πραγματικότητα και να την ανέχομαι και να τη δέχομαι. Πόσο δύσκολο, Θεέ μου. Σιχαίνομαι ν'ακούσω γι'αυτοκτονίες, μην αυτοκτονείτε, ρε. Σας παρακαλώ, μη φτάνετε σε αυτό το σημείο. Μα γιατί μας είναι δύσκολο να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας; Γιατί, Γιατί, Γιατί; Μη βάζετε τέλος στη ζωή σας, είναι σημαντική! Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι κι έχουμε όλοι την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί δεν το κάνουμε, Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γιατί συνηθίζουμε στην εύκολη συνήθεια; Στο εύκολο, όλο στο εύκολο. Το εύκολο υβρεολόγιο, όταν δεν μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου (βλ. παραπάνω), την εύκολη λύση, όταν βαριέσαι να προσπαθήσεις, τον εύκολο δρόμο, γιατί σε κουράζουν τα δύσβατα μονοπάτια και σε ό,τι άλλο. Δεν είμαι ο ιδανικός άνθρωπος, δεν ξέρω καν τι θα πει ιδανικό. Είμαι μία πολύ μέτρια έκδοση. Κουράζομαι με τον εαυτό μου, κουράζομαι από την καθημερινότητα, κουράζομαι με τη γαϊδουριά μας, κουράζομαι με τη βλακεία και την υποκριτική των περισσότερων. Ασφυκτιώ πλέον. Αλλά ρε μαλάκες, αξίζει να παλεύουμε. Ξέσπασα. Αυτά. Συγγνώμη για το καθόλου ευκατανόητο κείμενό μου, συγγνώμη για τις βρισιές και που δεν προσπάθησα καν τις μετριάσω, συγγνώμη για τα "ρε", συγγνώμη την έκταση του κειμένου, συγγνώμη που δεν μπαίνω καν σε διαδικασία διόρθωσης, συγγνώμη για όλες τις συγγνώμες που πέφτουν στο κενό. Καλημέρα.