ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι και αυτές οι στιγμές που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και ενώ δεν έχεις προλάβει να αναγνωρίσεις την κατάσταση εμφανίζεται αυτό το απροσδιόριστο μειδίαμα στα χείλη και χαμογελάς σαν παρανοϊκός εμπρηστής για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνεις όταν όλα κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εσύ προσπαθείς ακίνητος να μετρήσεις απώλειες. Δεν έχω ιδέα τι κάνεις όταν τα σχέδια σου δεν βγαίνουν , αλλά δεν είναι εκείνα τα απλά σχέδια που μπορείς μπροστά στην αποτυχία να πεις «έλα μωρέ την επόμενη φορά», είναι τα άλλα, εκείνα που στην υποψία της αποτυχίας, νιώθεις το στομάχι σου να σφίγγει , να σου τελειώνει το οξυγόνο και τα επόμενα λεπτά σταματάς να τα υπολογίζεις το χρόνο με τον ίδιο τρόπο που μετρούσες πριν.Τι κάνεις λοιπόν, όταν έχεις αφιερώσει το είναι σου σε μια σκέψη , μια ιδέα, μια αγάπη , μια κατάσταση και την βλέπεις να χάνεται; Τι κάνεις με αυτό που σου έμεινε να κουβαλάς για εαυτό; Τι κάνεις όταν δεν μπορείς να φανταστείς το αύριο με τον εαυτό σου; Είμαστε τελικά «μισά» που ψάχνουν να ενωθούν για να γίνουν «ένα»; Η «ολόκληρα» που ψάχνουν να συγκρουστούν μεταξύ τους και να δημιουργήσουν «ένα νέο ολόκληρο»; Και που πάνε τελικά τα θραύσματα εαυτού που περισσεύουν;