ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που μας τραβάνε διαρκώς προς τα κάτω; Γνωριζόμαστε χρόνια και δεν αντέχω άλλο την μαυρίλα που σκορπάει γύρω της. Δεν βρισκόμαστε συχνά δυο τρεις φορές τον μήνα αυτό δεν μπορώ να το αποφύγω, άλλες φορές αρνούμαι και λέω ψέματα ότι έχω δουλειά δεν μου αρέσει αλλά τι να κάνω. Καμιά φορά με πιάνει πονοκέφαλος όταν βρισκόμαστε δεν μπορώ, όλα πάνω της είναι μέσα στη μιζέρια. Συχνά της έχω μιλήσει και προσπάθησα να της τα πω αυτά αλλά είναι σαν να μην με ακούει. Θέλω να της πω να μην ξαναβρεθούμε αλλά λέει συχνά ότι είναι μόνη χωρίς παρέες και νιώθω άσχημα να ξεκόψω κι εγώ μαζί της. Οι φίλοι μου αναρωτιούνται γιατί το κάνω και δεν της λένε ούτε καλημέρα για να μην μπλέξουν, αυτός είναι ένας λόγος γιατί δεν ξεκόβω. Είναι ο χαρακτήρας της δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει κάτι, όμως δεν ακούει όταν της μιλάω και της λέω πως οι άνθρωποι κάνουν παρέες για να περάσουν καλά και όχι για να κάθονται μέσα στη θλίψη. Δεν είναι άσχημη αλλά την ασχημίζει η στάση της πάρα πολύ. Έχει κι αυτή τα δικά της όπως οι περισσότεροι από εμάς αν κάναμε όλοι έτσι όμως θα ήμασταν όλοι με τα χάπια. Τι να κάνω δεν μπορώ πλέον αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να της πω τέρμα ως εδώ ήταν. Μπορούν να αλλάξουν τέτοιοι άνθρωποι; Το να της φέρεις άλλους για παράδειγμα δεν βοηθάει το έχω προσπαθήσει και αυτό. Αν ξέρει κανείς ας μου πει τι να κάνω δεν μπορώ ειλικρινά αύριο θα την δω και το σκέφτομαι από τώρα. Όλο τα ίδια λέει επαναλαμβάνεται ότι είναι μόνη ότι ο κόσμος είναι αδιάφορος και για τον αδερφό της που είναι άρρωστος. Μακάρι ο άνθρωπος να ζήσει πολλά χρόνια αλλά αν αύριο δεν υπήρχε κάτι άλλο θα έβρισκε να λέει, θα της έμενε το ότι είναι μόνη. Μάλλον νομίζει ότι ο κόσμος της χρωστάει δεν βλέπει τι γίνεται γύρω της τι να πω. Την τελευταία φορά με ενόχλησε το στομάχι μου που μιλούσαμε στο τηλέφωνο όσο περνάει ο καιρός τόσο μου στοιχίζει περισσότερο η παρέα της.