ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.10.2018 | 01:29

Τι καταλαβαμε;

Και τσακωθήκαμε. Γιατι μου ειπες ψεματα ξανα. Γιατι ημουν αδυναμος εκεινο το βραδυ και σε ειχα αναγκη. Και ειχαν αλλα πραγματα προτεραιοτητα για σενα. Και νευριασα. Και φωναξα. Και σε προσβαλα. Και νευριασες. Και χωρισαμε. Και αυτο ηταν. 6 χρονια.Ειχαμε πολυ ιστορια στις πλατες μας για να συνεχισουμε. Πολυ μπαγκαζι και πολυ παρελθον για να κανουμε μια καινουρια αρχη. Και ας ειμαστε στην ιδια χωρα μεταναστες. Και ας ζουμε τωρα μια ωρα μακρια. Και δεν εχω μαθει νεα σου εδω και 3 μηνες. Απο εγωισμο. Αλλα και απο λογικη.Ειμαστε πιο ηρεμοι μακρια. Γιατι την εμπιστοσυνη την κομματιασαμε χιλιαδες φορες. Και δεν κολλαει ξανα αν σπασει. Αλλα ακομα και αν κολλαγε. Εμεις θα τη σπουσαμε ξανα. Οποτε τι νοημα εχει. Δεν κανουμε ο ενας τον αλλο καλυτερο ανθρωπο. Δυστυχως ειναι η αληθεια. Και γι αυτο η ζωη παει μπροστα χωρις εσενα. Απλα τωρα που κλεινω το παραθυρο γιατι κανει κρυο. Και οταν μπαινω στα σκεπασματα. Τωρα που ο ουρανος το πρωι της Κυριακης εχει αυτο το μελαγχολικο γκρι χρωμα, μου λειπεις. Μου λειπεις οποτε ερχομαι αντιμετωπος με την αληθεια μου. Οταν ειμαι μονος. Μου λειπει να μιλαμε. Και να σου φερνω νερο μεσα στη νυχτα απο την κουζινα. Και να σου φωναζω για το ξυπνητηρι επειδη το εβαλες πιο νωρις. Και που εχεις OCD και τα θες ολα τακτοποιημενα στην εντελεια. Δεν ξερω τι κανεις στη ζωη σου. Και δε θελω να μαθω. Αλλα εισαι κομματι μου και θα σε κουβαλαω παντα μεσα μου.Παντα.
2
 
 
 
 
σχόλια
Το όλο ρεζουμέ βρίσκεται στο παρελθόν που κουβαλάτε και δεν σας επιτρέπει να είστε ανάλαφροι όπως στην αρχή. Το λάθος είναι να θέλετε μια νέα αρχή όταν στην ουσία μπορείτε να έχετε μια συνέχεια ή ένα τέλος. Το τέλος, πολλές φορές μοιάζει λυτρωτικό γιατί η συνέχεια έχει μεγάλες απαιτήσεις για να μην καταλήξει ένα κακέκτυπο των προηγούμενων βιωμάτων σας. Χρειάζεται να αφεθείτε κι οι δύο ξανά ευάλωτοι ο ένας στον άλλον έχοντας ήδη γευτεί τον πόνο και την απογοήτευση κι αυτό καταλαβαίνω πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι. Το θέμα είναι αν αξίζει το ρίσκο μιας συνέχειας κι αν θα μοιραστεί σωστά(κι όχι ίσα απαραιτήτως) αυτή τη φορά. Αλλά η φθορά, η φθορά σε κάνει να βλέπεις σαν εχθρό σου το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτοί που αγαπάμε μας πληγώνουν πιο δυνατά. Αξίζει το ρίσκο για νέο κοινό κεφάλαιο λοιπόν;
''Τωρα που ο ουρανος το πρωι της Κυριακης εχει αυτο το μελαγχολικο γκρι χρωμα, μου λειπεις''... πρωί Πέμπτης δεν έχουμε;Κατά τ' άλλα γράφεις ένα επιδερμικό κείμενο με στημένο λυρισμό. Αν είχες βαθιά συναισθήματα για κείνη, δεν θα σε κυρίευε τώρα η λογική και δή ο εγωισμός σου. Θα είχεις ήδη τρέξει ξανά κοντά της κι ας έτρωγες τα μούτρα σου.
Scroll to top icon