Τι μου εβαλες να περναω...

Ειχα μια σχεση μερικων χρονων με μια κοπελα για την οποια το μονο που εχω να της προσαψω ειναι οτι ηταν γενικα ανυπομονη και λιγο παρορμητικη λογω μικροτερης ηλικιας (33-23 ηλικιες), κατα τα αλλα αψογη απεναντι μου. Ηταν λιγο πιο ρομαντικη και ηθελε να ζει στο συννεφακι της οσο αφορα το πως βιωνε τον ερωτα. Εγω ημουν πιο προσγειωμενος αλλα την αγαπουσα και την προσεχα σαν τα ματια μου. Ποτε μου δεν της εκανα μαλακια απλα καμια φορα μου γκρινιαζε οτι δεν κανουμε συχνα νεα πραγματα οτι δεν της δειχνω ποσο την αγαπαω και δεν την διεκδικω (επειδη δεν ζηλευα πολυ λογω της εμπιστοσυνης που της ειχα, απλα επενεβαινα εκει που χρειαζοταν και οχι σε χαζομαρες γιατι αντιλαμβανομουν οτι λογω ηλικιας δεν πρεπει να την πνιξω με ελεγχους κλπ συν οτι ειχαμε κ αποσταση). Απο τη μερια μου προσπαθουσα να ειμαι οσο γινεται σωστος και να της δειχνω οτι οντως την θελω στη ζωη μου κ την αγαπαω, με εναν πιο ωριμο τροπο προφανως. Θεωρητικα ειχαμε μια παρα πολυ καλη σχεση οπως ελεγε, εγω το πιστετα κ πρακτικα μεχρι τελους. Επισης οταν καμια φορα την επιανε πανικος οτι χανεται η σπιθα και οτι κατι φταιει αναμεσα μας, εκανε μικροεκρηξεις και πεταγε βαριες κουβεντες για την σχεση αλλα μετα καταλαβαινε οτι παρασυροταν απο τον πανικο και μας αδικουσε. Τελικα πριν λιγο καιρο, ξαφνικα κ για πρωτη φορα οσο ημασταν μαζι, αρχισε να μιλαει πολυ κοφτα, την ενιωθα πιεσμενη αλλα δεν ελεγε κατι και οταν της ειπα να μιλησουμε μου πεταξε οτι δεν ξερει αν ειναι ερωτευμενη μαζι μου οπως στην αρχη και με τα πολλα πολλα μου ειπε οτι αν δεν την διεκδικησω την χανω και πρεπει να το σωσω... Εννοειται οτι δεν δεχοταν κουβεντα σε οτι κ αν ελεγα και γενικα ηταν σαν να εχει στραφει εναντιον μου ξαφνικα, δεν την αναγνωριζα πια... Κ οσο περνουσαν οι μερες μαυριζε ολο κ πιο πολυ μεσα της και δεν εδειχνε να αντιλαμβανεται τι λεει και σε ποιον... Οπως ηταν λογικο μετα απο λιγο καιρο, με το ηθικο στο πατωμα εγω δεν αντεχα να την ακουω να μας υποτιμαει σαν σχεση και καποια στιγμη που μιλησαμε και ηταν παλι αρνητικη οσο δεν παει με εμας, ειπα κι γω οκ, δεν μπορω να σε ξαναδω οπως πρωτα, δεν σε εμπιστευομαι πλεον κ οπου κ αν καταληξεις τελικα εγω δεν θα ειμαι εκει να περιμενω. Το ληξαμε.Και ρωταω εγω τωρα... 1) Οταν σου λεει οτι αμφιβαλλει για τα συναισθηματα της πλεον, οταν σου αφαιρει την γη κατω απο τα ποδια ενω εσυ εισαι στα ουρανια μαζι της, πως εχει απαιτηση να ζηταει να την κερδισω?Γιατι ποτε την εχασα και δεν το καταλαβα??? Κ τι να σωσω οταν μεχρι την τελευταια στιγμη ηταν αψογη μαζι μου, ελεγε πως δεν θελει να με χασει και οτι ειμαι η ζωη της??? Εκει τελειωσαν ολα για μενα... Διοτι θα εκανα τα παντα μα τα παντα για να την βοηθησω και να της δειξω οτι μαλλον εχει πανικοβληθει για αλλη μια φορα και αδικει την σχεση μας καταφορα αλλα οχι να με πεταει ουσιαστικα εξω απο την αρχη κ μετα να μου ζηταει να κανω κατι.... Με τι κουραγιο? Για ποιον? Για εναν ανθρωπο που αβιαστα λεει οτι δεν νιωθει πλεον το ιδιο?2)Οταν πιστευεις οτι ο αλλος εχει οδηγηθει σε ενα αδιεξοδο μεσα απο τον πανικο του (οπως και απο τον παρορμητισμο της ηλικιας) οτι χαθηκε η σπιθα στη σχεση, οταν τα βλεπει ολα μαυρα, οταν δεν σου δινει περιθωριο να το παλεψεις καταρακωνοντας απο την αρχη το ηθικο σου, τι απομενει να κυνηγησεις πλεον? Πως να παλεψεις για τον ανθρωπο που αγαπας οταν ο ιδιος δεν σε αφηνει να τον βοηθησεις? Εκανα την υπερβαση να δειχνω ποσο πολυ θελω εναν ανθρωπο που δεν ξερει αν νιωθει πλεον το ιδιο για μενα κ τελικα δεν εδειξε να θελει να κοιταξει τα πραγματα καταματα και πηρε την αποφαση της πριν το επιβεβαιωσω κ γω... Αλλα ποναει... Αν της τελειωσε απλα το συναισθημα ή μπηκε κατι αλλο στη μεση, θα κοιταξω μπροστα... δεν εχω αλλη επιλογη. Αλλα κ μονο η σκεψη οτι ολο αυτο μπορει να εγινε πανω στον παρορμητισμο κ τον πανικο της με τρωει μεσα μου αν πρεπει να κανω κατι ακομα γι αυτην... γιατι ειναι και φουλ ξεροκεφαλη! να την προλαβω πριν γινει αυτο που θα σημανει για μενα οτι δεν θα υπαρχει δικο μου πισωγυρισμα... Αλλα οσες φορες προσπαθησα να μιλησουμε με δεδομενα μπας και ξεκολλησει το μυαλο της δεν εδινε βαση και η σταση της ηταν να με απομακρυνει.... προσπαθειες εγιναν και εμεινα κοντα της για λιγο διαστημα μηπως και ηρεμησει κ βαλουμε τα πραγματα σε μια σειρα. Αφου ηταν ακομα αρνητικη κ το εληξε, δεν ξερω αν υπαρχει νοημα πια να πεισω καποιον να μου δωσει σημασια και να τον βοηθησω....

ελα μου ντε

11.9.2015 | 10:57

Και εγώ κάποτε είχα ακριβώς αυτή τη συμπεριφορά απέναντι στον φίλο μου..στην ίδια ηλικία με την κοπέλα σου..είχα βρει σε άλλον κάτι καλύτερο!!άσε που η σχέση μας μετρούσε ήδη χρόνια κ ήμουν μόλις 23!

| Μόνιμος σύνδεσμος

Scarlet O\' Hara

9.9.2015 | 01:28

Διάβασα με πολύ προσοχή όσα έγραψες. Μου λείπουν κάποια στοιχεία για να συμπληρώσω το παζλ αλλά νομίζω ότι τη βασική ιδέα την κατάλαβα. Μιλάς για σχέση χρόνων με μια νεώτερη κοπέλα, υποθέτω ότι για την κοπέλα ήταν ίσως η πρώτη η μια από τις πρώτες σχέσεις της. Η περιγραφή σου αποτυπώνει και τα άγχη αλλά και τις παρορμήσεις της νεαρής ηλικίας της, όλα απόλυτα κατανοητά όπως και τα ζητούμενα της. Μια νεαρότερη γυναίκα σε μακρόχρονη σχέση, χωρίς εμπειρία, συνήθως (κατά την ταπεινή υποκειμενική μου άποψη) επιθυμεί και απαιτεί να βιώνει μια σχέση "στο κόκκινο" και δικαίως γιατί αυτό της αναλογεί. Επιθυμεί πάθος, ρομαντισμό, διεκδίκηση με δραματικό τρόπο και ροπή στην υπερβολή γιατί η αντίληψη αλλά και το κέντρο των συναισθημάτων της δεν είναι ακόμη απόλυτα ισορροπημένα μετά την έκρηξη της εφηβείας και έχει ανάγκη να βιώνει τις καταστάσεις στον υπερθετικό βαθμό. Η "σπίθα" που σου ζητούσε για την ίδια σήμαινε μια τρέλα ή πολλές έξω από τη συνηθισμένη καθημερινότητα που βιώνατε ώστε να επιβεβαιώσει την αγάπη σου και να επιβεβαιωθεί η ίδια. Αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί σε οτιδήποτε πυροδοτούσε τη φαντασία της με κινηματογραφικούς όρους ανάλογα με τις προτιμήσεις της (κάτι ρομαντικό, σέξυ, περιπετειώδες κλπ.). Δεν σημαίνει ότι όλες οι νεώτερες γυναίκες σκέφτονται έτσι και προφανώς δεν θέλω να γενικεύσω αλλά νιώθω ότι η συγκεκριμένη είχε βαλτώσει σε μια μονοτονία ή μια καθημερινότητα χωρίς ένταση σε ένα περιβάλλον ελαφριάς χειραγώγησης. Δέχομαι ότι σαν μεγαλύτερος διασκέδασες το ρόλο του μέντορα, καθοδηγητή και πιστεύω πως όντως την αγαπούσες και επιθυμούσες αυτή τη σχέση αλλά κάτι στον τρόπο που γράφεις μου δείχνει και δικαιολογημένα λόγω της ηλικίας σου, έναν αέρα αποστασιοποίησης. Λες "απλα επενεβαινα εκει που χρειαζοταν και οχι σε χαζομαρες" και μου ακούγεται σαν πατρονάρισμα παιδιού από γονέα. Να σημειώσω ξανά ότι γράφω για να σε βοηθήσω να καταλάβεις την οπτική της και όχι να σε μειώσω ή να σε κρίνω. Σταδιακά λοιπόν η κοπέλα σου ένοιωθε ανικανοποίητη και εγκλωβισμένη σε μια πραγματικότητα που δεν της άρεσε καθόλου και όταν τη σύγκρινε με τις ζωές συνομιλήκων της έμοιαζε αφόρητα βαρετή. Αν σε αυτό το σενάριο προσθέσεις κι ένα νεαρότερο άνδρα που μπορεί να τη φλέρταρε, να την προκαλούσε ή και να είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον του μπορείς να καταλάβεις ελπίζω πως ένιωθε. Δεν γνωρίζω βέβαια ούτε εσένα αλλά ούτε κι εκείνη αλλά σαν γυναίκα μπορώ να δω και το δίλημμα αλλά και να εξηγήσω και τη συμπεριφορά της με βάση τα θέλω και την ηλικία της. Η γνώμη μου λοιπόν είναι να φροντίσεις τον εαυτό σου ώστε να ξεπεράσεις την απογοήτευση και ίσως στο μέλλον να ψάξεις για μια πιο συμβατή σχέση. Η δεκαετία σε διαφορές ηλικίας δεν σημαίνει τίποτα μετά από κάποια ηλικία (είτε για άνδρες είτε για γυναίκες) αλλά τα 20 με τα 30 απέχουν αιώνες στον τρόπο συμπεριφοράς, αντίληψης και αναγκών σε όλους τους τομείς. Ελπίζω να σε βοήθησα λίγο.

| Μόνιμος σύνδεσμος