ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είχα όνειρο να φύγω από την Ελλάδα, μακριά από τους δικούς μου να κάνω τη ζωή μου χωρίς τα δικά τους πρέπει. Τα τελευταία χρόνια πήγαινα σεζόν σε νησιά, άκουγα συνέχεια τα άλλα παιδιά να θέλουν να επιστρέψουν σπίτι τους, κι εγώ μερικές φορές, αλλά όταν έφτανε ο καιρός να φύγουμε ήμουν πολύ στεναχωρημένος μιας που όλο το καλοκαίρι έκανα τη ζωή μου, μπορούσα να είμαι ένας άλλος. Πέρυσι το ίδιο, επέστρεψα Οκτώβριο σπίτι της μάνας μου και πραγματικά ήθελα να φύγω τρέχοντας. Πως από τους φίλους, τις γνωριμίες, τις εξόδους να επέστρεφα σε ένα περιβάλλον που από το πρωί μέχρι το βράδι είμαι με τη μάνα μου, σε μία πόλη που όλοι μου οι παιδικοί φίλοι έχουν φύγει? Κι όμως 4 μήνες μετά δεν μπορώ να φύγω από εδώ, βρήκα δουλειά εξωτερικό και ήμουν χαρούμενος μέχρι μία εβδομάδα πριν, την Τρίτη πετάω αλλά σκέφτομαι να μην πάω πουθενά. Όχι απλά βουνό, αισθάνομαι τόσο χάλια λες και πεθαίνω! Το μυαλό παίζει παράξενα παιχνίδια και με έχει κάνει να φοβάμαι να απομακρυνθώ από το σπίτι μου. Συνέχεια σκέφτομαι μήπως περιμένω 2 μήνες ακόμα να ξανά πάω σεζόν, στην ασφάλεια μου, εκεί έχω φίλους. Επίσης φοβάμαι πως ακόμα και να φύγω θα επιστρέψω σε μερικές μέρες γιατί ήδη νιώθω απαίσια...