ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα γύρω στα 20 πλας, και εδώ και 2 μέρες με απασχολεί κάτι παρα πολύ. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι είμαι σε σχέση με ένα παιδί, 5 Χρόνια μεγαλύτερο μου, και είμαστε μαζί 1 χρόνο και 6 μήνες και ειλικρινά είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος πρώτα, και μετά μια ελκυστική εμφάνιση για τα γούστα μου και τελειο σεξ. Με λίγα λόγια είναι όλο το πακέτο και ακόμα δεν το πιστεύω . Χαιρομαι να τον βλέπω χαρούμενο πάρα πολύ, ζωντανεύει κάτι μέσα σου όταν ξέρω ότι θα τον δω , (και πολλα ακομη..)με λίγα λόγια πιστεύω πως τον αγαπώ-από αυτά που έχω τσακωσει από τον εαυτό μου . Πριν 2 μέρες με πλησίασε ένας τύπος στο λεωφορείο ρωτώντας με ως αφορμή για το βιβλίο που διαβάζω. Προφανώς με ρώτησε τα λοιπά και μου ζήτησε το τηλέφωνο μου. Για λίγη ώρα λες και τα ξέχασα όλα και του το έδωσα. Ένιωσα τόσο όμορφα όταν μου μίλησε τα έχασα, λες και με χτύπησε το βέλος. Μολις με χαιρέτησε για να φύγει λες και ξύπνησα και είπα όχι έχω τον άλλον (το αγόρι μου) . Και μπήκα στο κινητό μου να δω αν μου έχει κάνει αναπαντητη όπως είπε να τον κάνω φραγή. Από τότε 2 μέρες όσο λίγο και να ακούγεται δεν έχω σταματήσει 1 ΛΕΠΤΟ να τον σκέφτομαι. Γιατι; αφού τον άλλον θέλω εγώ. Αλήθεια. Θα πείραζε τόσο πολύ αν μου το έκανε το αγορι μου. Εγώ γιατί του το κάνω λοιπον; γιατι τον σκέφτομαι; γιατι πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει μήπως με πήρε τηλέφωνο; και να σκέφτομαι να βγούμε κρυφό ραντεβου . Αφού είμαι τόσο κατά της απιστίας. Γιατί να του το κάνω αυτό που μου δείχνει καθημερινά πόσο με αγαπά. Από την άλλη με πιάνει μια θλίψη στη σκέψη ότι ο τύπος δεν θα με πάρει τηλέφωνο και ότι δεν θα βγούμε. Μα καλά τι μου συμβαίνει;