Καταρχήν ηρεμία, χαλαρά. Μη μετανιώνεις τις επιλογές που έκανες στο παρελθόν, γιατί αυτό ήθελες. Σε εκείνη τη φάση της ζωής σου δεν ήθελες, απλό. Αν ήθελες να πας σινεμά, σε μπαράκι, με 10 άτομα ή με 2 θα το έκανες. Οπότε μη κάθεσαι κ αναπολείς το τι ΔΕΝ έκανες γιατί τότε αυτό ήθελες. Αν δεν κράτησες επαφές-παρέες μέσα από τη σχολή υπήρχε λόγος! Είτε γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν σου κάνανε είτε γιατί δεν έκανες εσύ σε εκείνους. Είναι τόσο μικρό δείγμα τα άτομα της σχολής σου, μπροστά σε αυτούς που έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις οπουδήποτε άλλο κ να ταιριάξεις πραγματικά κ να είσαι ευχαριστημένος κ σίγουρος από την αρχή. Το ότι άλλαξαν μέσα σου οι συνθήκες κ αυτό δεν σε γεμίζει πλέον, αυτό είναι που πρέπει να κρατήσεις. Δεν θα επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει όλα αυτά..τσαντίλα, νεύρα, ότι τα έκανες στραβά κ ανάποδα όλα κτλ κτλ κτλ. Δεν βοηθάει ΠΟΥΘΕΝΑ κ δεν σε αφήνει να κάνεις κ κάποια βήματα μπροστά. Η αναγνώριση του τι φταίει για τη τσαντίλα σου είναι η μισή λύση σε αυτό που ψάχνεις. Κάνε ανακατατάξεις μέσα σου, τι είναι αυτό που θες σε κάθε επίπεδο! Αν τώρα είναι η στιγμή που νιώθεις πνιγμένος, γύρνα τούμπα όλες τις προηγούμενες αποφάσεις σου. Χαλάρωσε μέσα σου, δοκίμασε να ανοιχτείς σε νέους ανθρώπους, αφιέρωσε χρόνο στον εαυτό σου, στην ψυχική κ σωματική σου υγεία κ όσο θα χαλαρώνεις τόσο θα ανοίγονται κ κάποια πράγματα στη ζωή σου. Θα το βγάζεις κ στους άλλους... Όσο κλεινόμαστε, νιώθουμε απαίσια, ότι δεν έχουμε καταφέρει τίποτε κτλ κτλ, φαίνεται. Πάρτα όλα από την αρχή! Κ θα έρθει κ το άτομο εκείνο που θα θέλει να δει παραπάνω τι είναι αυτό το καλό παιδί! Τσιλ.
11.11.2015 | 00:37
Τι να κάνω;
Είμαι 21 χρονών φοιτητής. Όλες οι κοπέλες στη σχολή μου με θεωρούν πολύ καλό παιδί και ευγενικό και γλυκό. Αλλά καμία δς με βλέπει σαν πιθανό αγόρι της. Σε αυτό έπαιξε ρόλο φυσικά και ο αρκετά συνεσταλμένος μου χαρακτήρας στις πρώτες εξόδους(δε ξεφάντωνα τρελά) και η ψιλοαδιαφορία μου ίσως για το ερωτικό κομμάτι. τέλος πάντων είμαι στο τέταρτο έτος τώρα και το πέπλο που τα σκέπαζε όλα αυτά στο μυαλό μου έπεσε και τώρα σιχαίνομαι τον εαυτό μου και αυτόν τον χαρακτηρισμό, δηλ. καλός, ευγενικός κλπ. Έχω ένα σφίξιμο στο στήθος το τελευταίο μήνα καθημερινά ή διάθεση μου είναι κακή και η ψυχολογία μου επίσης. Δεν μπορώ να διαβάσω με τίποτα και χρωστάω μέχρι τώρα 7 μαθήματα και έρχονται και άλλα. Νιώθω αποτυχία, και απίστευτη οργή για το πώς κατάφερα όσες κοπέλες ας πούμε ξέρω να με θεωρούν πολύ καλό παίδι και τόσα χρόνια να μη κάνω τίποτα.Και όχι μόνο στις κοπέλες. Δε κατάφερα να κρατήσω πολλές παρέες μέσα στη σχολή. Δεν έβγαινα στο πρώτο έτος αρκετά,δηλαδή μου πρότειναν και έλεγα όχι, βλακωδώς ασχολούμενος με άλλες δραστηριότητες(πχ σινεμα).Τώρα δε βγαίνω έξω, πάω σχολή αλλά δε περνάω μαθήματα. Έχω μία ηλίθια τσαντίλα όλη την ώρα.Νομίζω ότι η κατάσταση δεν ελέγχεται άλλο. Οι γονείς μου ότι δεν είναι τίποτα και να διαβάζω να περνάω μαθήματα, αλλά αυτή η κοινωνική αποτυχία μου τρώει τα σωθικά. Ακούω άπειρες ώρες μουσικής και είναι το μόνο πράγμα που έχω στο κεφάλι μου όταν δε σκέφτομαι τα παραπάνω..το αντικείμενο της σχολής μου το έχω παραγκωνίσει τελείως και στο μυαλό μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να τα πω σε ψυχολόγο..Τι να κάνω;
1
