ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...ποτέ μου δεν κατάλαβα! Τόσα χρόνια γνωριμίας, τόσα χρόνια ανομολόγητου έρωτα, καμουφλαρισμένης φιλίας, ατελείωτου χαβαλέ, φλερτ, συζητήσεων αλλά και ηλίθιων καυγάδων... Πάντα σε ένιωθα δικό μου άνθρωπο, πάντα σε ένιωθα κοντά μου -ακόμα κι όταν δεν ήσουν εκεί-, πάντα σε ΕΝΙΩΘΑ. Πόσες φορές ήξερα πως θα χτυπήσει το τηλ. και θα είσαι εσύ από το πουθενά, πόσες φορές μάντεψα τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις κινήσεις σου, κι άλλες πόσες απογοητεύτηκα βλέποντας το ίδιο έργο να παίζεται ξανά και ξανά χωρίς να αλλάζει τίποτα στο τέλος. Και πάντα η ίδια απορία: Πώς γίνεται να σε ξέρω τόσο καλά και να μη μπορώ να σε έχω? Κουράστηκα να πληγώνομαι και απομακρύνθηκα, παίρνοντας απόφαση πως δεν ήταν γραφτό μας. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να σε αγαπάω από μακρυά και το κατάφερα για μήνες, αλλά, να που είσαι πάλι η μόνιμη σκέψη μου από τη Δευτέρα... Και όποτε συμβαίνει αυτό είναι αμοιβαίο, και με κάποιο τρόπο θα εμφανιστείς και δε θέλω πάλι να πληγωθώ! Σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ, γι' αυτό αν έρθεις, σε παρακαλώ κάντο σωστά...