ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω λύπη. Ποιο πολύ γιατί τρέφω ακόμα συναισθήματα για εκείνον και συνήθως με πιάνουν τα κλάματα οπότε τον σκέφτομαι. Δεν θέλω να τον σκέφτομαι, μου προκαλεί αηδία όλο αυτό, το μυαλό μου μπαίνει στην διαδικασία να τον κάνω εικόνα με αλλες, με τρελαίνει. Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό ή αν απλά τον θέλω ακόμα, νομίζω είναι το δεύτερο. Είναι κρίμα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου, να τρέφω ακόμα συναισθήματα και να αισθάνομαι αυτό το " μαχαίρι" στη καρδιά μου κάθε φορά που τον σκέφτομαι. Δεν είναι ότι τον σκέφτομαι αραιά και που, κάθε μέρα και κάθε ώρα είναι στο μυαλό μου , άλλες φορές να μου λείπει κι άλλες να σκέφτομαι ότι , έλα τέλος τι άλλο θες; Σου αξίζει κάτι τέτοιο; Και μετά από αυτά τα τελευταία λόγια χαμογελάω. Πιστεύω έπεσα τόσο έξω με αυτόν τον ανρθωπο, δεν θα πω ότι με κατέστρεψε θα πω ότι με έκανε ποιο δυνατή και να μην εμπιστεύομαι εύκολα. Δεν είναι τόσο παράξενο; Από εκεί που νομίζω ότι ήταν ένας άνθρωπος που μπορώ να βασίζομαι ξαφνικά ξεκίνησα να γελάω ειρωνικά με αυτή μου την πρόταση " ο ανρθωπος μου" χαχαχα. Ξεφτίλα νιώθω, ποιο πολύ γιατί τρέφω ακόμα συναισθήματα, να πως το κάνω αυτό; Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτομαι ώρες ώρες. Είναι λες και έχω κάποιο πρόβλημα, να θέλω δηλαδή να αυτοχαλιεμαι. Ναι οκ, είναι συναίσθημα θα μου πεις που δύσκολα αλλάζει. Αλλά ενώ ξέρω τι μου έχει δημιουργήσει αυτός ο άνθρωπος, επιμένω στο να τον θέλω. Τι χαζό. Τι χαζό.