ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι 19, καθε βραδυ αυπνιας στις 3 με πιανουν τα ψυχολογικα μου, βγαινω μπαλκονι με τσιγαρα, μπυρες και χαρτομαντηλα και ακουω μητροπανο (χαμηλα εννοειται), με πιανουν τα κλαματα γιατι θυμαμαι τα ατομα που μου λυπουν και εφυγαν τοσο νωρις, οταν ακουω αυτο το "τα κυθηρα ποτε δε θα τα βρουμε" απο τη φωνη του μεγαλου ΜΗΤΣΑΡΑ, τρεχει το δακρυ ασταματητα και μου 'ρχεται στο μυαλο ο παππους μου που εφυγε πριν 4 χρονια. ποσο λυπαμαι ρε γαμωτο που δε του εδειξα ποτε ποσο τον αγαπουσα και αυτος εκανε τοσα πολλα για μας. δε λεω οτι θελω να γυρισει ο χρονος πισω γιατι δεν εχει νοημα, τι κριμα ομως να μη ζει να δει που πετυχαν τα εγγονια του και να μας καμαρωσει. γιατι να ειναι τοσο αδικη μερικες φορες η ζωη...