ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν ήρθε και εμένα η ώρα μου να παντρευτώ... ΌΛΕΣ οι μέλλουσες νυφούλες έχουν πολλά στον νου τους: Νυφικά, μπομπονιέρες, γλέντι κλπ, κορίτσια σας καταλαβαίνω, πολύ άγχος! Αλλά ο δικός μου γάμος είχε μια διαφορά. Ποτέ δεν ήρθε ο γαμπρός να με ζητήσει, ξέρετε αυτό το ρομαντικό... που βάζει η οικογένεια της νύφης τα κλάματα... Ή στην εκκλησία, που ο πατέρας και ο αδερφός (ή μόνο ο πατέρα ή μόνο ο αδερφός) παραδίδουν την νύφη στον γαμπρό... Ή στο γλέντι που κάθονται δίπλα από την νύφη η οικογένειά της. Όχι, τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε στον δικό μου τον γάμο!Θυμάμαι την πεθερά μου (νεότατη σας πληροφορώ, 42 χρονών) να παθαίνει την πλάκα της όταν της λέω πως δεν έχω γονείς αλλά (σαν μοναχοπαίδι κι εγώ) ούτε αδέρφια και πως ούτε μεγάλο σόι έχω, ούτε πολλούς φίλους και γνωστούς για να καλέσω στον γάμο (10 άτομα να κάλεσα, οι μισοί συγγενείς και οι άλλοι φίλοι). Στην εκκλησία όλες οι κυρα-Κατίνες να σχολιάζουν -" Μα καλά πώς πάει η νύφη μόνη της" και άλλα τέτοια.Δίπλα από τον άντρα μου αδερφή, αδερφός, μάνα, πατέρας. Δίπλα μου κανένας. Δεν είναι ότι έχω θέμα απλά φαινόταν άσχημα, έκανε μπαμ, έβγαζε μάτι! Και τα κακά σχόλια να πέφτουν βροχή και όλα να κατηγορούν εμένα και ούτε καν να είναι λίγο διακριτικά, εκεί φωναχτά! Ας κατηγορήσουμε την νύφη όσο πιο δυνατά μπορούμε!Πόσο ήθελα εκείνη την ώρα να παρατήσω και γάμους και γλέντια και όλα. Για τόσα πράγματα με κατηγόρησαν το "η νύφη το 'σκασε" θα με χάλαγε; Και τέλος πάντων τι θέλαν να τους πω; "Σόρρυ, κιόλας που σκοτώθηκαν οι γονείς μου όταν ήμουν 18, δεν θα το ξανακάνω!";; Δεν έφταιξα σε τίποτα και δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Ως και προικοθήρα με είπαν, ο γάμος γάμος και χαρά (εύκολο, έβαλα εκεί ένα ψεύτικο χαμόγελο) αλλά η ψυχολογία μου είχε πέσει πολύ. Πώς θα τον θυμάμαι εγώ αυτόν τον γάμο; Με τι συναισθήματα; Τι έκανα λάθος (και τι έπρεπε να κάνω κανονικά);Περιμένω σχόλιαΛία -25 χρονών