ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην εφηβεία αποφάσισα τι επάγγελμα θέλω να ακολουθήσω και αυτό ήταν η αστυνομία...Όταν έδινα πανελλήνιες δεν έπιασα τα μόρια που απαιτούνταν αλλά έπιανα το ύψος,την επόμενη χρονιά δεν έπιανα το ύψος επειδή ανέβηκε το όριο....5 πόντοι ψηλότερη να ήμουν και θα την έβρισκα την άκρη,είτε με προκυρήξεις για ειδικούς φρουρούς είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.....Έπεσα σε χρονιά που υπήρξε η ισότητα ανδρών-γυναικώς άρα ισότητα και στο ύψος..Αν και έχουν περάσει 10-11 χρόνια απο τότε,ξέρω ότι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο απωθημένο της ζωής μου,οχι κάποιος άνδρας αλλά ενα επάγγελμα..Δεν μπορώ να στεριώσω πουθενά επαγγελματικά ίσως επειδή δεν μου αρέσει κάτι άλλο....Δεν μπορώ όμως να το δεχτώ οτι το έχασα για λίγους πόντους!!!Περιττό να πως πως όπου βλέπω αστυνόμους και κυρίως γυναίκες αστυνόμους,είμαι έτοιμη να βουρκώσω,σκύβω το κεφάλι και φεύγω.........Και αναρρωτιέμαι εγω τώρα:τι σχέδια να έχει για μένα η ζωή και ο Θεός όταν δεν είμαι ευτυχίσμενη με κανένα επάγγελμα;;