ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι έναν καθηγητή στις αρχές αυτού του εξαμήνου να μας λέει "ο άνθρωπος είναι ζωντανός μόνο όταν έχει στόχους"... Και η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι τόσο μακριά από αυτό. Η σχολή μου αρέσει αλλά ξέρω πώς θα καταλήξω άνεργη ή στην καλύτερη με 2-3 ιδιαίτερα, οπότε αυτό δεν αρκεί. Δεν εχω χάσει μόνο την όρεξη μου για διάβασμα εξεταστικης αλλά και την όρεξη για οτιδήποτε παλιότερα μου προκαλούσε οποιαδήποτε ευχαρίστηση. Απλά ψάχνω το άτομο που ήμουν κάποτε, αυτό που διάβαζε βιβλία, έγραφε, έβλεπε ταινίες και ντοκιμαντέρ στον ελεύθερο χρόνο του και το μόνο που βρίσκω είναι μια ξένη που με απάθεια-ούτε καν θλίψη πλέον- περιμένει να περάσει άλλη μια μέρα... Και οι μέρες πραγματικά περνούν- εστω και ανιαρά- μέχρι την μέρα που θα αφήσω πίσω την φοιτητική -μα χωρίς παρέες και χωρίς σχέση- ζωή μου και θα επιστρέψω στο χωριο που μεγαλωσα, στο σπίτι μιας οικογένειας που συνεχεια τσακώνεται, σε ένα μέρος με τους ίδιους ανθρώπους και με μηδενικές ευκαιρίες γνωριμιών. Είμαι στο 3ο έτος και όσο σκέφτομαι πως του χρόνου είναι η τελευταία μου χρόνια εδώ, καθώς αν και σίγουρα θα χρωστάω μερικά μαθήματα, θα επιστρεφω μόνο για εξεταστική, συνειδητοποιώ πως δεν ζω. Και δεν ξέρω τι να πρωτοφτιάξω... Τα σχεδόν 10 χρωστούμενα μαθήματα; Την έλλειψη από παρέες και φιλίες; (Εχω μόνο εναν κολλητό σε άλλη πόλη) Την αδυναμία μου να προσεγγίσω ένα άτομο του αντίθετου φύλου; Την χαμηλή μου αυτοπεποίθηση; Σίγουρα κοιτώντας τα πράγματα από μακριά, δεν λύνεται τίποτα αλλά έχω κουραστεί να προσπαθώ πια. Θέλω ένα ταξίδι, μια παρέα, μια βόλτα, μια αλλαγή και ξέρω πώς η παραίτηση και η απάθεια δεν θα φέρει τίποτα από αυτά.