ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετα απο αρκετο καιρο πολυ καλης παρεας, σχεδον καθημερινης επαφης, πολλωων συζητησεων περι κοινωνιας, φιλοσοφιας μουσικης κλπ , καθως και καποιων πιο...προσωπικων στιγμων βρισκομαι σε μια κατασταση-αδιεξοδο. Φιλικη δε την λες την σχεση μας , καθως υπαρχει και ενταση αλλα και τρυφεροτητα παραπανω απο την φιλικη, ουτε και εραστες ειμαστε ομως καθως εκτος καποιων στιγμων που εγω "λυγισα" δεν εχουμε τετοια σχεση. Δεν θελω να ειμαστε friends with benefits ή οπως το λενε , δεν συφωνει καθολου με τον τροπο σκεψης μου και εκεινος το γνωριζει πολυ καλα. Εκεινος βεβαια εχει μια τελειως διαφορετικη οπτικη σε οσων αφορα τις σχεσεις των 2 φυλων, πολυ πιο "χαλαρη". Αμετρηρητες οι συζητησεις μας πραγματι γυρω απο αυτο το θεμα καθως και γενικα περι νοηματος ζως (πιο πνευματικος-ηθικος τροπος ή πιο σαρκικος, περισσοτερες εμπειριες και λιγοτερη σκεψη;; ) και συνεχως σε κοντρα ειμαστε, ομως καταλαβαινουμε ο ενας τον αλλον και μιλουμε με σεβασμο. Θαχαρακτηριζα πολυ ιδιαιτερη και αρκετα περιεγη αυτη την σχεση, ομως εμενα με εξιταρει πολυ, ισως το οτι δε βαριεμαι , το οτι το βλεπω σα προκληση ,ισως αυτο το "σκοταδι" του με τραβαει. Ομως αυτη η κατασταση ετσι θα παραμεινει; δε θα χαλασει καποια στιγμη; Μερικες φορες θελω το κατι παραπανω, πολλες φορες. Ομως οχι ετσι, οχι περιστασιακες σχεσεις, θελω σχεσεις με νοημα. Εκεινος ισχυριζεται πως δε ψαχνει κατι τετοιο και παραγματι αναζητα το περιστασιακο, οσο λιγοτερες δεσμευσεις τοσο το καλυτερο γι αυτον. Ομως ξερετε κατι; δε νομιζω πως ειναι η ιδεα μου, πισω απο αυτο κρυβεται μια πολυ μεγαλη αναγκη για επιβεβαιωση και κυριως τρυφεροτητα, που ομως δε θελει να παραδεχτει, μπορει να μην το γνωριζει καν. Βλεπεται βρισκεται στην κλασικη κατηγορια με-εχει-πληγωσει-η-πρωην-μου-δε-ξανακανω-σχεση-δε-θελω-δεσμευσεις . Ομως βλεπω πισω απο αυτο την τοιχο και με μενα ειναι παντα τρυφερος και αγαπητικοςκαθως επισης και συνεχιζει να με διεκδικει ακομη αν του εχω ριξει απειρα ακυρα (βεβαια παντα για κατι χαλαρο). Μου λεει ομως παραλληλα ποσο με σεβεται , ποσο εκτιμα τον τροπο σκεψης μου, ποσο θα θελε η γυναικα των παιδιων του, η κορη του να ειναι σαν και μενα. Εχουμε μαλιστα κοιμηθει αρκετες φορες και μαζι, απλα εχουμε κοιμηθει και μαλιστα αφου εκεινος μου το ζητησε. Δεν εχω ξαναδει τοσο μεγαλη αναγκη για αγκαλια και χαδια. Ομως τι γινεται ρε παιδια; εγω τι πρεπει να κανω; αληθεια δεν εχω ιδεα. και δεν με λες και ανθρωπο που παιρνει ρισκα ουτε εχει τον τσαμπουκα να τον "τυληξει" ή κατι τετοιο. Δε θα ελεγα οτι ειμαι ερωτευμενη μαζι του, δεν αφηνω τον εαυτο μου να ανοχτει τοσο. αλλα μηπως εκει ειναι ο προβλημα; το οτι ειμαι καπως παθητηκη; Απλα ξερω οτι ,αυτη τη στιγμη , δεδομενων συνθηκων εχει αυτη τη σταση απεναστι στις σχεσεις και δεν ξερω αν θα αλλαξει, οποτε κ εγω δεν περιμενω κατι αλλο και ουτε ομως το θελω καθως εγω αποζητω μονο αυτη την τρυφεροτητα καθως οι σεξουαλικες σχεσεις απο μονες τους δε μου λενε απολυτως τιποτα. Αυτα...παρεμπιτοντως φοιτητες ειμαστε και οι 2, μη νομιζετε οτι παιρναμε καμια κριση των 30! Γραφω εδω πιο πολυ για να συνειδητοποιησω πως εχει η κατασταση μηπως βγαλω καποια ακρη. Τωρα αμα βγαλετε εσεις θα χαρω πολυ να την διαβασω!