ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πως αισθάνομαι ακριβώς αυτές τις μέρες. Ή μάλλον, ξέρω ότι νιώθω μπερδεμένη. Ειμαι 30 χρ. και χθες οριστικοποιήθηκε ότι η πρώτη μου εγκυμοσύνη για την οποία παλεύω εδώ και 1 χρόνο, ήταν παλίνδρομη στις 3 μόλις εβδομάδες. Το πέρασα σαν μεγάλη δύσκολη περίοδο, με λίγο παραπάνω πόνο και αρκετή αιμορραγία. Έπειτα από ένα μαραθώνιο εξειδικευμένων εξετάσεων (ο άντρας μου έχει στενή σχέση με το χώρο αυτό), προέκυψε πλέον επιβεβαιωμένα το συμπέρασμα αυτό. Δεν ήξερα καν ότι είμαι έγκυος, η χοριακή το έδειξε. Ειχα βεβαια ζαλαδες και κουραση, αλλα επειδη μου εχει ξανατυχει (σε πιο ελαφρυ επιπεδο ομως) παλιοτερα και ειχα αδιαθετησει παλι, θεωρησα οτι μπορει να μην τρεχει κατι. Από τη μία σκέφτομαι πως καλύτερα που τελειωσε τώρα που ήταν αρχή, γιατί μετά θα μου ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Επίσης σημαίνει ότι τα καταφέραμε, έστω και αν δεν προχώρησε και ίσως να είμαστε πιο τυχεροί την επόμενη φορά.Όμως από την άλλη... Ουσιαστικά...το εν δυνάμει μωρό μου..."έφυγε"...Από χθες βρίσκομαι σε περίεργη κατάσταση. Έκλαψα λίγο, μετά βγήκαμε μια βόλτα με τον άντρα μου, μετά που γυρίσαμε πάλι ήμουν κάπως...Μου βγαίνει μια απίστευτη υπερένταση επίσης στο να κάνω δουλειές του σπιτιού, αυτό κάπως με χαλαρώνει. Ο άντρας μου είναι δίπλα μου συνεχώς, με ενθαρρύνει, μου λέει πως δεν πειράζει και είναι με το χαμόγελο, προσπαθώντας να με κάνει να αισθανθώ δυνατή και να μη το βάλουμε κάτω.Παρακαλώ πολύ να δημοσιευτεί...και όσες αναγνώστριες έχουν την διάθεση να σχολιάσουν αν έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο... θα το εκτιμούσα πολύ.