ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν την θελω την σχολη μου. 3 χρονια τωρα, δεν βρισκω νοημα. Παω στα εργαστηρια, τα χω περασει, αλλα οι θεωριες ειναι αμετρητες που χρωσταω. Φοβαμαι να πω, τελος η σχολη! Θα κανω κατι που θα μου αρεσει. Πως ομως? Με τι δυναμη και κουραγιο θα το ανακοινωσω στους γυρω μου? Πνιγομαι με αυτο το πραγμα..τα χρονια περνανε. Και εγω εδω...στασιμη. Στην αρχη μου αρεσε που περασα στη πρωτη μου επιλογη. Αλλα μετα, τα παιδια αρχισαν να δημιουργουν παρεες και κλικες. Εγω δεν ανηκα πουθενα. Δεν ηθελα ενω μου δωθηκαν ευκαιριες. Εκεινοι περνανε τα μαθηματα, εγω ομως οχι. Δεν ειμαι η μονη αλλα να...ενα γιατι με πνιγει. Υστερα μετα απο ενα γεγονος που στιγματισε την ζωη μου, επαθα κρισεις πανικου. Δεν μπορουσα να ειναι μονη μου. Φοβομουν την σχολη, γιατι δεν ειχα παρεα να μιλησω, να πω κατι να ξεχαστω. Σε ποιον να μιλουσα? Θα με περνουσαν για τρελη. Ολοι κατακριτες. Δηθεν. Η σχολη μου θυμιζει αυτο το ασχημο συμβαν. Δεν ξερω τι να κανω πια. Πλησιαζει το επομενο ετος και τρελαινομαι.