ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συμβαίνει, γι αυτό παίρνω το θάρρος να γράψω αυτή την εξομολόγηση. Είμαι γυναίκα, 30 ετών, ζω σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. Έχω ολοκληρώσει σπουδές/μάστερ/ γλώσσες και αυτή την περίοδο δεν εργάζομαι δυστυχώς. Υπήρξα ευλογημένη στο θέμα της προσωπικής ζωής, μιας και εδώ και 6 χρόνια είμαι με τον -πλέον- άντρα μου με τον οποίο έχουμε μια υπέροχη και με γερά θεμέλια σχέση. Έχω επίσης ελάχιστες φίλες, μιας και λόγω της -αρκετά καλής, κατά γενική ομολογία- εμφάνισης μου οι περισσότερες κοπέλες που συναναστρεφόμουν κατέληγαν να με βλέπουν ανταγωνιστικά, πολύ δυστυχώς, ενώ ποτέ δεν επεδίωξα να τις κάνω να αισθάνονται άβολα.Πριν 5 χρόνια έχασα τη μαμά μου ξαφνικά και υπήρξαν και κάποια οικογενειακά θέματα τα οποία με έκαναν να βλέπω τον κόσμο με πιο καθαρά μάτια πλέον. Αυτό που παρατηρώ στη ζωή μου τελευταία είναι δεν έχω την όρεξη μου να βγω έξω με κόσμο, αλλά δεν μου λείπει και καθόλου. Ενώ ο άντρας μου και λόγω της δουλειάς του συναναστρέφεται καθημερινά με πάρα πολύ κόσμο και όπου τον καλούν θέλει να πηγαίνουμε μαζί (μόνος του δεν το προτιμά), στο 80% των περιπτώσεων δεν έχω καμία διάθεση να βγω από την ηρεμία του σπιτιού μου. Ακολουθώ συνήθως για τις υποχρεώσεις του άντρα μου, αλλά το βαριέμαι οικτρά. Αυτό μου συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Μου αρέσει το σπίτι μου, η ηρεμία μου, τα βιβλία μου, η μουσική μου, οι ταινίες μου...όλα όσα με χαλαρώνουν. Κι ενώ έχω υπάρξει πραγματικά αυτό που λέμε ''η ψυχή της παρέας'', ο άνθρωπος που δεν άφηνε στέκι για στέκι στα φοιτητικά μου χρόνια, απορώ πως γίνεται να αλλάζει κανείς τόσο έντονα. Δεν με ελκύει καθόλου το να βγω έξω και να κάθομαι να μιλάω περί ανέμων και υδάτων με άτομα τα οποία ενδιαφέρονται μόνο για το πως ο ένας θα προβληθεί καλύτερα στον άλλο. Αφήστε που έχω παρατηρήσει πως όταν συμμετέχω σε τέτοιες εξόδους, επηρεάζομαι και με πιάνει πονοκέφαλος. Πειράζει που δεν έχω καμία όρεξη να υποκριθώ ότι ''περνάω καλα'' με τα κριτήρια που έχουν μάθει οι περισσότεροι να θέτουν; Το χειμώνα ακούω ''θα πάμε για σκι στο τάδε θέρετρο'', το καλοκαίρι ''για μπάνιο στο τάδε beachbar ή νησί κλασάτο για διακοπές''. ''Αγόρασα καθρέφτη Laura Ashley για το σαλόνι" , "έβαλα στο μάτι παπούτσι Prada'', και χιλιάδες άλλες φανφάρες. Είναι ΜΑΤΑΙΑ. Δεν θα κοιμηθούν αυτά μαζί σου το βράδυ. Ούτε θα σε αγκαλιάσουν όταν υποφέρεις. Ούτε το να ταξιδέψεις Παρίσια και Λονδίνα σε γεμίζει περισσότερη χαρά από τον ελληνικό ήλιο και την ελληνική θάλασσα το καλοκαίρι. Τα δοκίμασα, δεν είναι ο αυτοσκοπός μου. Οκ, τα ζήσαμε αυτά. Και πολύ περισσότερα. Ταξίδεψε ναι, για να γεμίσεις εικόνες, εμπειρίες, όχι όμως για να απαρνηθείς τις ρίζες σου με ύφος κομπλεξικό.Γι αυτούς και πολλούς άλλους λόγους δεν θέλω να βγω από το σπιτάκι μου. Μόνο αν πάρω τον άνθρωπό μου και πάμε να πιούμε ένα πρωινό καφέ δίπλα στη λίμνη ή ψηλά από την πόλη μας, έξω από όλα αυτά.Μεγαλώνουμε μάλλον... και αρχίζω και κατανοώ τους γονείς μου που βγαίνανε έξω σπάνια. Τουλάχιστον έχω να θυμάμαι τις εικόνες των γονιών μου μέσα στο σπίτι μας, να είναι πάντοτε εκεί για μας. Κι αυτό είναι μια νοσταλγία που σε αγαλλιάζει.