ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... επίμονα, λίγο ξεδιάντροπα, καθώς έρχεται κάθε τόσο στο γραφείο μου. Τη μια μέρα σοβαρή, λίγο ασεξουάλ και σοφιστικέ, την άλλη καλοχτενισμένη, με κόκκινο κραγιόν και κομψά ρουχαλάκια.Σαν πουλί που αλλάζει μελωδίες για να πιάσει το γούστο του ταιριού του ή σαν γενιές ολόκληρες πεταλούδες, που εξελίσσονται, δοκιμάζουν χίλια χρώματα και μοτίβα μέχρι να βρουν αυτό που θα κρατήσει το είδος τους στη ζωή.Πού να ήξερε ότι είναι καταδικασμένη να ζήσει χίλια χρόνια, όπως κάτι μισό-παραμυθένιες γυναίκες-νεράιδες στα λατινοαμερικάνικα μυθιστορήματα των Νόμπελ.Αυτή η μορφή, αυτό το γλυκό πρόσωπο, θα φτάσει με τα γονίδιά σου, γλυκιά μου, σε δεκάδες μωρά, στα βάθη του αδιανόητου μέλλοντος. Ίσως δεν είμαι εγώ ο στόχος του τραγουδιού της, ούτε το πεδίο της δαρβινικής της μάχης.Ίσως πάλι και να είμαι.Κρέμεται από τα χείλη μου- σχεδόν ρητά και απροκάλυπτα, με θαυμάζει.Τι να πώ, δεν είμαι καλός στο να μεταφράζω τις κλεφτές ματιές και τη γλώσσα των φύλων. Μάλλον δε θα μάθω ποτέ, φοβάμαι μήπως πληγωθώ, σαν ρομαντικός ενός άλλου αιώνα.Συναισθηματική ανωριμότητα το λένε σήμερα. Εκείνο που δε θα μάθει εκείνη ποτέ, είναι ότι, αν μου παραχωρούσε ένα κομματάκι από τη ζωή της, θα πηγαίναμε ταξίδια, θα δουλεύαμε αγκαλιά, θα κουρδιζόμουν στη νότα της, θα της έγραφα εκατοντάδες ποιήματα, θα το βούλωνα αδιαμαρτύρητα χιλιάδες ώρες δίπλα της για να δει όλες τις βιτρίνες, όπου υπάρχουν γυναικεία ρούχα πάνω στο φλοιό της γης, θα της έδινα σήμερα, τώρα, ό,τι μου ζητούσε. Εκείνο που δε θα μάθει ο άλλος ποτέ, είναι ότι της δίνει πολύ λιγότερα.