ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω μου έχει μείνει απωθημένο εκτός κι αν είμαι ερωτευμένη μαζί της. Κλασσικά, εκείνη καθηγήτρια κι εγώ φοιτήτρια. Προσπάθησα να την πλησιάσω, ήμουν διακριτική εκείνη όμως με απέφευγε, ήταν απόμακρη. Η συμπεριφορά της είχε αλλάξει. Τον πρώτο καιρό, τους δύο πρώτους μήνες ήταν μια χαρά απεναντί μου, τυπική. Αφού πέρασαν οι δύο μήνες, άλλαξε και δεν είχε ούτε αυτή την τυπική συμπεριφορά. Αισθάνομαι ότι το είχε καταλάβει. Δεν μου μιλούσε πολύ όπως στα υπόλοιπα παιδιά. Ίσως να έφταιγα που την κοιτούσα έντονα και μάλλον την έφερνα σε δύσκολη θέση. Ποτέ όμως δεν έκανα (ούτε θα έκανα) κάποια κίνηση ούτε ανέφερα κάτι σχετικό σε εκείνη ή τρίτο πρόσωπο. Έδειχνα κατανόηση. Έμαθα με κάποιον τρόπο ότι είναι κι εκείνη ομοφυλόφιλη. Βγήκαμε για περπάτημα και για καφέ, μαζί και με τα υπόλοιπα παιδιά. Σκέφτηκα πως τώρα θα ήταν η ευκαιρία να την πλησιάσω και να την γνωρίσω καλύτερα. Μου μίλησε, δεν το περίμενα είναι η αλήθεια. Την είχα μονάχα ένα χρόνο. Έφυγε για Ισπανία γιατί ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χορό. Φλαμεγκο κτλ. Έτσι κι έκανε. Από τότε την έχω χάσει. Έχουν περάσει πέρίπου 7-8 χρόνια. Την έχω όμως στο facebook, αν κι αυτό δε λέει κάτι αφού δεν μιλάμε. Απλά χαζεύω τις φωτογραφίες της και τα post που ανεβάζει. Δεν πάτάω likes. Τώρα βρίσκεται εδώ, Ελλάδα. Εργάζεται σε ένα πολύ γνωστό και μεγάλο θέατρο. Έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να περάσω από εκεί μήπως και την πετύχω. Όχι μόνο για να την δω αλλά να παρακολουθήσω και καμία παράσταση ίσως. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν καλλιτεχνικούς χώρους (παλιά πήγαινα πιο συχνά) πάντα ερχόταν στο μυαλό μου και ευχόμουν να την πετύχω τυχαία. Η ζωή μου προχωράει, μα υπάρχουν πολλές φορές να πιάνω τον εαυτό μου να την σκέφτεται. Αυτά!