20.3.2016 | 16:15
Τιποτα,
δεν υπαρχει πιο ψυχοφθορο απο το να προσπαθεις να συνεννοηθεις με καποιον για τον οποιο τρεφεις ακομα αισθηματα μεσα απο εδω. Να ξεδιαλυνεις παρεξηγησεις και να παρερμηνευονται τα παντα, να απαντα ο καθενας και συ να νομιζεις οτι αφορα εσενα, οτι σε κατηγορουν τζαμπα, χωρις λογο, χωρις να ξερουν κλπ. Επειδη σε νοιαζει και καθεσαι και ασχολεισαι. Τιποτα. Το μυαλο μου ειναι σαν να μπηκε στο μπλεντερ, δινω και μαθημα αυριο και ολη αυτη η υπερενταση σε διαρκεια μπορει να τρελανει ανθρωπο ειμαι σιγουρη. Η που θα βρουμε το θαρρος να τα ξεδιαλυνουμε ολα εξω απο δω η θα χαραμισουμε τη μιση μας ζωη εδω μεσα, η θα αποδεχτουμε οτι χασαμε για παντα αλλα δε θα ξανακοιταξουμε πισω. Ποσο δυσκολο ειναι αυτο; Πολυ γαμωτο. Εγω εκανα καποιες κινησεις εξω απο δω, δεν ευοδωσαν, δεν προχωρησαν καν ωστε να πω αυτα που ηθελα, ομως μια χαρα υπονοηθηκαν. Αρα θεωρω το θεμα ληγμενο. Τελος. Εχασα για παντα. Αφηστε με στην ησυχια μου σκεψεις.
