ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω τίποτα να γράψω. Νιώθω πολύ λίγη για να κάνω και να τολμήσω το οτιδήποτε. Τι με εμποδίζει; Τι με καταπιέζει; Τι είναι αυτό που δε με αφήνει να σπάσω τα δεσμά, να υπερβώ τα όρια; Γιατί νιώθω τύψεις ακόμα και για όλα όσα σκέφτομαι και ονειρεύομαι; Περιορίζω τον εαυτό μου. Σκέφτομαι κάτι φωναχτά και αμέσως λέω «και πού να ήταν κάποιος να σε έβλεπε από μια μεριά, ηλίθια!» . Σκέψεις ενδόμυχες, εντελώς προσωπικές γίνονται αντικείμενο λογοκρισίας από μένα την ίδια! Εγώ είμαι που βάζω τα όρια ,τελικά. Νομίζουμε ότι είναι οι άλλοι, αλλά εμείς οι ίδιοι καταδυναστεύουμε όσα νιώθουμε. Αν ήμουν πιο δυνατή, αν δεν έπαιρνα κάποια πράγματα τόσο σοβαρά, δε θα ένιωθα τόσο συχνά αυτόν τον κόμπο στο στήθος να με πνίγει, να μου υπενθυμίζει ότι κάτι λείπει.