16.4.2015 | 00:06
τον απεχθάνομαι
που δεν με σέβεται.Του ζητάω να συμπεριφερεται κανονικά και κανει σαν πένταχρονο.Δε μπορω να διαχειριστω την κατάσταση αυτη αλλο.Πέρασαν δύο χρονια κι εγω μιλάω σε τοίχους.Λες και μεγαλώνω παιδί νιώθω!Με λεει και γκρινιαρα και αποφεύγει να συζητήσουμε πολιτισμένα..Και αν τον καταφέρω να μιλήσουμε ξαφνικά καταλαβαίνει οτι έκανε μαλακια και ολα καλα.Την Κυριακή ειναι η τελευταία μέρα που με βλέπει.Κουράστηκα ψυχικά.Έχω λίγους μήνες που βράδυ παρα βράδυ μουσκευω το μαξιλάρι.Φτάνει.
