ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβαμαι να αφεθω και να δειξω συναισθηματα. Φταει το οτι εχω πληγωθει στο παρελθον μου; φταει το οτι ημουν θυμα ενδοοικογενειακης βιας; Ισως να φταινε και τα δυο....Ειμαι με καποιον εδω και μερικους μηνες. Ειναι υπεροχος ανθρωπος και μου δειχνει οτι με νοιαζεται και με αγαπαει. Νοιωθω πως οσα μου λεει και κανει τα εννοει, το ξερω πως τα εννοει και νοιωθω τυχερη που μεσα στην "ατυχια" μου τον γνωρισα. Το θεμα ειναι πως τον διωχνω και μπλοκαρω το να αφεθω και να νοιωσω. Ειναι σαν να καταστρεφω τον ιδιο μου τον εαυτο...και αυτο τον ποναει οσο ποναει και μενα.Κατανοει το οτι ολα αυτα τα κανω επειδη φοβαμαι μηπως πληγωθω ξανα και οποτε με πιανει αυτη η τρελη κατασταση ειναι διπλα μου και προσπαθει να με ηρεμησει. Ειναι ασχημο αυτο που κανω. Και με ποναει και θελω να το καταπολεμησω και να ειμαι μαζι του και να εχουμε μονο καλες στιγμες. Απλως δεν ειναι ευκολο...ειναι σαν να παλευεις με το ιδιο σου το εγω...Δεν το μπορω και δεν μπορω να τον βλεπω να στεναχωριεται...ποναω μεσα μου...πολλες φορες προσπαθησα να φυγω απο διπλα του για να μην του κανω αλλο κακο, για να ειναι χαρουμενος χωρις εμενα και να μην ζησει τετοιες κατασταεις αλλα τον αγαπαω και με αγαπαει...μου εχει πει πολλες φορες πως αν αγαπας καποιον δεν τον αφηνεις να φυγει ουτε φευγεις απο διπλα του, μενεις μαζι του και προσπαθεις..Προσπαθω να αλλαξω και να το καταπολεμησω, αλλα δεν βλεπω αποτελεσμα. Κατι κανω λαθος; Δεν θελω αρκετα; Εχω μαθει να ζω στην μοναξια και στις κακες καταστασεις και δεν θελω αυτο να αλλαξει;Μερικες φορες οταν ηρεμω σκεφτομαι πως ολο αυτο δεν ειναι normal...εχω σκεφτει πως μπορει να εχω κατι..να ειμαι τρελη ή κατι τετοιο....Φοβαμαι...