Τις περισσότερες μέρες της ζωής μου τις πέρασα και τις περνώ μαζι με τη μοναξιά παρέα στο δωμάτιο μου. Δεν έχω κάπου να πάω ιδιαίτερα. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου και νιώθω καλά. Άλλα πράματα δεν συμβαίνουν ή φεύγουν όπως έρχονται ανεξίγητα. Ότι και να κάνω πάλι επιστρέφω σπίτι. Ψωνίζω, κάνω καμιά βόλτα και πάλι στους πέντε τοίχους. Δεν είμαι και παιδάκι. Βαρέθηκα. Δεν ξερω πως να αλλάξω ριζικα τη ζωή μου ενώ προσπαθώ. Μου λείπει ο έρωτας αν όχι και τόσο η φιλία. Νιώθω σαν αυτό που έγραψε κάποια εδώ, πως περπατά σε μια έρημο όλη την ώρα και απορεί πότε θα αλλάξει κάτι στο καλύτερο. Σας διαβάζω κάποιους μήνες και σκέφτηκα να γράψω κάτι που με πνίγει. Ευχαριστώ