ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πρώτη σχέση που έκανα ήταν για μένα καταστροφική σε πολλά επίπεδα. Παραμυθένιος έρωτας, έζησα πράγματα που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Παρόλα αυτά είχα πολλά προβλήματα, ήμουν μπερδεμένη με τη σεξουαλικοτητα μου, είχα θέματα στο σπίτι, είχα κατάθλιψη. Με είχε στηρίξει σε όλα, ενώ ξεσπαγα πάνω του. Κάποια στιγμή εκείνος έσπασε, άρχισε κυριολεκτικά να χάνει τον εαυτό του. Τότε τον χώρισα και τον διέγραψα από τη ζωή μου. Τον είχα μαυρίσει τόσο μέσα μου που τον μίσησα, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συνέχιζε να νοιάζεται και να προσπαθεί. Από τότε και μετά σαν να πέταξα μαζί του όλο το παρελθόν και ένιωσα να ξαναγεννιεμαι σαν κάποια άλλη. Έκανα σχέσεις αρκετές με άντρες και γυναίκες αλλά πάντα υπήρχε ένα τεράστιο κενό. Πάντα έλεγα ότι αυτό οφείλετε σε υψηλές προσδοκίες. Έτυχε όμως πρόσφατα να θυμηθώ αυτό τον άνθρωπο μετά από τόσα χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι δεν τον μισώ πλέον και ότι δεν μου είναι αδιάφορος. Ένιωσα ζεστασιά όταν θυμήθηκα εκείνη τη σχέση, σαν να γεμίζουν αυτές οι όμορφες αναμνήσεις το κενό μέσα μου. Και άρχισα να ενώνω τις τελίτσες. Προσπαθώ σε κάθε μου σχέση να τον ξαναβρώ και να ξαναζήσω αυτό το παραμύθι. Και όταν λέω παραμύθι δεν εννοώ τα πρωτόγνωρα συναισθήματα της πρώτης σχέσης. Εννοώ τη μαγεία αυτού του ανθρώπου, προσπαθώ να τον ξαναβρώ γιατί του έχω φερθεί τόσο άσχημα που ξέρω ότι τον έχασα για πάντα. Με οποίο άτομο έβγαινα είχε ένα χαρακτηριστικό του. Κάποιος του έμοιαζε, κάποια ήταν τόσο στοργική όσο αυτός. Κανένας όμως δεν είναι αυτός. Και περνάω στο δεύτερο μέρος της εξομολόγησης. Αυτα που έγραψα πιο πάνω τα συζήτησα με μια φίλη μου που είναι κοινή γνωστή και των 2 μας και μου είπε να επικοινωνήσω μαζί του. Πως το κάνω όμως αυτό μετά από τόσα χρόνια και μετά από το πως τον αντιμετώπισα? Και για ποιο λόγο να μου πει να επικοινωνήσω?