ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίσαμε πριν δύο μήνες. Εκείνος με χώρισε βασικά. Είπε ότι ήταν πολύ αγχωμένος και δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να επενδύσει στη σχέση μας. Δεν ξέρω εάν ήταν δικαιολογία ή εάν όντως ήταν τόσο αδύναμος και δειλός. Αυτό που ξέρω είναι ότι μετά από δύο μήνες, χωρίς καμία επικοινωνία και επαφή, τον σκέφτομαι ακόμα και με πονάει ακόμα. Δεν μιλάω πλέον για εκείνον σε γνωστούς. Προσπαθώ να βγαίνω με φίλους και να με κρατάω απασχολημένη με τους επαγγελματικούς μου στόχους και με ασχολίες που μου αρέσουν. Μα όταν βρεθώ μόνη, πάλι το μυαλό μου παίζει τα δικά του παιχνίδια και όταν γνωρίζω κάποιον πάντα θα κάνω ασυνείδητα σύγκριση με αυτό που έχασα. Ξέρω δεν θα ξαναγίνει τίποτα μεταξύ μας, όμως ακόμα ελπίζω. Ακόμα έχω τόσες απορίες, τόσα πράγματα που κάθομαι και αναλύω, τι πήγε στραβά, εάν έπρεπε να είχα πει ή κάνει κάτι διαφορετικό που ίσως να άλλαζε την πορεία της σχέσης. Τι σκέφτεται όλο αυτό το διάστημα που δεν έχουμε μιλήσει; Με σκέφτεται; Πώς γίνεται εκείνος να μην αισθάνεται τίποτα και εμένα να μου λείπει τόσο; Όσο και εάν θέλω, και όσο και εάν πονάω δεν θα του στείλω και δεν θα τον πάρω τηλέφωνο. Θέλω να ξεχάσω. Θέλω να σβήσω κάθε στιγμή που έζησα μαζί του και να ξαναρχίσω από την αρχή. Και ταυτόχρονα μου λείπει ο αισιόδοξος και αυθόρμητος εαυτός μου όταν ήμουν μαζί του. Ξέρω δεν είμαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που χωρίζει, μα δεν έχω ιδέα πως να διαχειριστώ αυτήν την κατάσταση. Γνώρισα και βίωσα και βίωσα το τέλειο και τώρα έχω ξαναγυρίσει στο τίποτα. Πώς μπορώ να τον ξεπεράσω; Πόσο καιρό θέλει να περάσει ο πόνος; Πόσο κακή ιδέα είναι εάν τελικά υπόκείψω στα συναισθήματά μου και του στείλω, να κάνω μια τελευταία προσπάθεια;