ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω τόσα και τόσα αυτές τις μέρες και έχω πέσει και σε εξομολογήσεις που ταυτίζομαι σε μεγάλο βαθμό! Απόψε όμως συνειδητοποίησα κάτι σκεπτόμενη κάποια πράγματα και θα ήθελα να το μοιραστώ...Κάποτε είχα γνωρίσει ένα παιδί...πολύ καλή και καθαρή ψυχή, με το δικό του παρελθόν όπως όλοι μας. Μ' άρεσε με τον καιρό και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται τα βράδια να γυρνάει πίσω στα παλιά και τη μέρα να δείχνει καλά, όσο κι αν τον ένιωθα στον βαθμό που μπορούσα αφού τον γνώριζα λίγο καιρό. Όπως ήταν φυσικό, ανταπόκριση δεν είχα...Μετά από καιρό κόψαμε επαφές...έφυγε, χαθήκαμε έτσι απλά χωρίς λόγο...Έτσι είπα πως πρέπει να προχωρήσω...το προσπάθησα και ακόμα το προσπαθώ με μια δόση επιτυχίας θα έλεγα. Μετά από ένα χρόνο και κάτι συνεχίζει να μ' αρέσει και όχι απλά να μ' αρέσει αλλά να είμαι και ερωτευμένη πλέον. Προχωρώ όχι με σχέσεις αλλά κάνω διάφορα για μένα.Το θέμα είναι ότι τώρα πια μπορώ να τον καταλάβω πραγματικά γι αυτό που μπορεί να ένιωθε τα βράδια, ...που ίσως να έπεφτε ψυχολογικά και να θυμόταν πολλά. Και τον νιώθω γιατί μου λείπει και μου συμβαίνει το ίδιο πια. Μακάρι να του το έλεγα....Η νύχτα είναι πολύ περίεργη ρε παιδία....Εκεί που είσαι καλά το πρωί και χαμογελάς, έρχεται το βράδυ και σου ανοίγει την πόρτα των αναμνήσεων. Και το χειρότερο?? Σου λείπει όσο ποτέ κάθε βράδυ σχεδόν΄. Νομίζω όλοι το έχουμε περάσει ή το περνάμε...Καλή δύναμη μας εύχομαι.