27.9.2017 | 12:06
Τώρα με κοιτάς κι απορείς
Μα γιατί; Εσύ δεν δυσανασχετούσες,για τον βαθμό δυσκολίας που είχε αυτό που ζούσες;Εσύ δεν τα ήθελες όλα ελεγχόμενα και στα μέτρα σου;Εσύ δεν τα ήθελες μονά-ζυγά,δικά σου;Εσύ δεν έκανες τα πάντα για να "μ'ευνουχίσεις" κι όταν είδες ότι δεν έχει τ'αναμενόμενα για σένα αποτελέσματα,απλά με έστειλες από εκεί που ήρθα;Τι με κοιτάς τώρα έτσι;Πόσο αντέχει νομίζεις να προσπαθεί ένας άνθρωπος,όταν συναντάει τοίχο;Πόσο χαμηλά να πέσει;Πόση δύναμη ν'αντλήσει κι από που;Χρειάζονται ΔΥΟ,για μια αξιοπρεπή και τίμια μάχη!!!Κι εσύ,όχι μόνο λιποτάκτησες,αλλά φρόντισες και να με ισοπεδώσεις πρώτα.Τι με κοιτάς τώρα θλιμένη;Αν είμαι αυτό που θέλεις,έλα και πάρε με αγκαλιά,όταν ξαναβρείς αυτό που μ'έκανε να σ'ερωτευτώ μέχρι τρέλας.Πάντα θα ελπίζω και θα σ'αγαπώ.Παρακαλώ ν'αναρτηθεί
