Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Τώρα πονάς, όταν σου περάσει και ξενερώσεις ομως θα καταλάβεις πόσο τυχερή είσαι που τον κατάλαβες έστω και λίγο αργά πριν να κάνετε οικογένεια.
Εντάξει, τουλάχιστον γλίτωσες και, ακόμα καλύτερα, δεν κάνατε παιδί! Το οποίο παιδί θα ερχόταν στον κόσμο, και πριν προλαβαίνατε καν να του βρείτε όνομα, θα του είχατε σιωπηρά αναθέσει το συγκολλητικό ρόλο σε ένα ζεύγος που ήταν εξαρχής διαλυμένο, οπότε η οικογένεια δεν θα χτιζόταν ποτέ. Έχω να πω και κάτι άλλο, με ρίσκο να φανώ πάλι επικριτική: ο όρος "τοξικός" ακούγεται τόσο συχνά, που καταλήγει να μη σημαίνει τίποτα στο τέλος. Σίγουρα σε μια σχέση υπάρχει κάποιος που ηγείται ή που είναι "ο κυρίαρχος" και κάποιος άλλος ακολουθεί ή υποχωρεί. Το πρόβλημα ξεκινάει αν οι ρόλοι συνεχώς παραμένουν οι ίδιοι και σε έντονο βαθμό, δηλαδή ο ένας επιβάλλεται και το έχει για δεδομένο (ενδεχομένως κιόλας επιδεικνύει χειριστική συμπεριφορά), ενώ ο άλλος μονίμως υποχωρεί και καταπιέζεται, αρκεί μόνο ν' αποφύγει προστριβές. Μια τέτοια κατάσταση δεν είναι ευχάριστη, αλλά το να τη βαφτίζει "τοξική" το καταπιεσμένο μέλος της σχέσης, είναι σα ν' απαλάσσεται από την ευθύνη που έφερε. Δεν μπήκες σε μια σχέση a priori τοξική μπλέκοντας με ψυχοπαθή και αμάν, σοκαρίστηκες και βγήκες· 3,5 χρόνια είναι λίγο μεγάλο διάστημα για τόσο γρήγορη συνειδητοποίηση. Αντιθέτως, η τοξικότητα στην οποία αναφέρεσαι χτιζόταν βήμα-βήμα εν μέρει με δική σου συνδρομή. Με άλλα λόγια, ίσως ανεχόσουν χειριστικές συμπεριφορές ή καταπιεζόσουν, από φόβο "μη δυσαρεστήσεις" τον άλλον, κάτι που πηγάζει από έναν βαθύτερο φόβο εγκατάλειψης. Οπότε κι έγινες θύμα συναισθηματικής ομηρίας, ελπίζοντας να πάρεις "ανταλλάγματα." Εσύ μόνο ξέρεις τι είδους ανταλλάγματα, από την "αναβάθμιση" του προσωπικού σου στάτους από single σε συμβία ή παντρεμένη μέχρι και οικονομικά οφέλη ή άυλα οφέλη, όπως την ανάγκη να νιώθεις απαραίτητη για κάποιον δίνοντας την αγάπη σου. Δεν σου κουνάω το δάχτυλο εδώ, παρά μόνο ελπίζω να σου αποκαλύψω τη βαθύτερη πηγή της δυσφορίας που βιώνεις με τον εαυτό σου αυτόν τον καιρό. Κι ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται. Απαλλάχτηκες από μία προβληματική κατάσταση, οπότε γιόρτασέ το. Και κοίταξε να εντοπίσεις το δικό σου φταίξιμο, που από μεριάς σου που άφησες μια τέτοια σχέση να τραβήξει τόσο καιρό, ώστε να μην αναπαραγάγεις το ίδιο λάθος σε επόμενη σχέση. Συχνά η συνειδητοποίηση του μεριδίου ευθύνης μας σε τέτοιες περιπτώσεις μας κάνει μεν να φανούμε σκληρότεροι προς τον εαυτό μας, αλλά παράλληλα μας απαλλάσσει από τη θυματοποίηση. Αυτό δίνει ασύγκριτη δύναμη.
Το έστελνε στη μητερα σου δηλαδή;
Καλά ρε κοπελιά...Ήθελες να κάνεις παιδί με έναν τοξικό άνθρωπο? Μας δουλεύεις?
Και μην μου πεις ότι στα 3.5 χρόνια δεν τον ήξερες.
Καλύτερα που χώρισες λοιπόν.
