ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...όπου του έγραφα πόσο πολύ μου αρέσει από την πρώτη φορά που τον είδα να απλώνει τα ρούχα του στο μπαλκόνι - τα σπίτια μας είναι απέναντι. Στο γράμμα μου κατέληγα λέγοντάς του πως ένας τόσο όμορφος άντρας κατά πάσα πιθανότητα θα έχει κοπέλα - δε γνώριζα σίγουρα γι' αυτό, απλά το υπέθετα - κι έτσι δε θα τον ξαναενοχλούσα με κανέναν τρόπο. Η αλήθεια είναι πως και να 'θελα να τον προσεγγίσω πιο άμεσα δεν υπάρχουν οι κατάλληλες ευκαιρίες. Όπως προείπα μένουμε απέναντι, αλλά δεν είναι και τόσο πρόσφορο το έδαφος ώστε να τύχει να συναντηθούμε π.χ. στην είσοδο του σπιτιού ή στον δρόμο(για την ακρίβεια, μόλις δυο φορές μέσα σε ένα χρόνο τον έχω πετύχει στον δρόμο την ώρα που εγώ έβγαινα από το σπίτι μου κι εκείνος έμπαινε στο δικό του) κι ούτε γνωρίζω κάποια πληροφορία για τον ίδιο ή τη ζωή του ώστε να έχω ένα παραπάνω αβαντάζ και να σκαρφιστώ κάποιον τρόπο για να τον πλησιάσω. Ο μόνος τρόπος λοιπόν που είχα στην διάθεσή μου ήταν να του μιλήσω μέσω εκείνου γράμματος που άφησα στο μπαλκόνι του.Όμως εδώ και καιρό που το σκέφτομαι έχω μετανιώσει που του έγραψα πως δε θα τον ξαναενοχλήσω. Πιστεύω πως θα έπρεπε να είχα αφήσει στο γράμμα κάποιο στοιχείο μου, μια κάποια δυνατότητα επικοινωνίας, σε περίπτωση που μια στο εκατομμύριο ίσως έδειχνε ανταπόκριση κι ήθελε να μου το γνωστοποιήσει ή ακόμα κι αν απλώς ήθελε να με βρίσει αποκαλώντας με stalker.Δεν ξέρω τι θα μπορώ πλέον να κάνω. Σαφώς και δε θα τη στήσω έξω στον δρόμο περιμένοντάς τον για να του πιάσω ξεκάρφωτη κουβέντα, αυτό μάλλον θα ήταν πιο weird κι από το γράμμα, οπότε, μήπως τελικά να του αφήσω στο μπαλκόνι και κανα δεύτερο γράμμα; Το σκεφτόμουν ως εξής: να του γράψω αυτή τη φορά δυο λόγια για να του υπενθυμίσω το προηγούμενο γράμμα μου και στο τέλος να κλείσω κάπως έτσι:"Μετάνιωσα που την προηγούμενη φορά δεν άφησα κάποιο στοιχείο μου, γι' αυτό αν θελήσεις να μου πεις έστω το όνομά σου ή οτιδήποτε, θα με βρεις εδώ ..." και δίπλα να γράψω το email ή το viber μου - δε θέλω να αποκαλύψω άμεσα την ταυτότητά μου, το βλέπω και λίγο σαν ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι, δηλαδή σαν να τον παροτρύνω να με ανακαλύψει από μόνος του - αν τον ενδιαφέρει φυσικά ή έστω κι από καθαρή περιέργεια. Λέτε να το πράξω ή είναι μια τρομακτική βλακεία; Ή μήπως δεν έχουν τελικά νόημα όλα αυτά κι απλά να ξεχάσω τα παιδιάστικα κόλπα με τα ραβασάκια και τα "βρες ποια είμαι", να ξεχάσω κι αυτόν μια και καλή κι απλώς να πάω τη ζωή μου παρακάτω;