ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο μεγαλώνεις νομίζεις πως η ζωή αλλάζει, και αυτό συμβαίνει αλλά συνήθως όχι όπως το περιμένεις. Ξαφνικά χάνεις "φίλους" , αλλάζεις σπίτι,μένεις με του δικούς σου, προσπαθείς να βρείς δουλειά αλλά όχι σχετική με αυτό που έχεις σπουδάσει, κατηγορείς τους άλλους για ό,τι γίνεται στη ζωή σου, η υπομονή μια έρχεται μια φεύγει, ψάχνεις για περιπέτεια και πέφτεις με τα μούτρα στις ταινίες για να αισθανθείς λίγη αδρεναλίνη, κοιμάσαι 10 ώρες ή και πολύ λιγότερες, καταριέσαι τα ξυπνητήρι που σε ξυπνάει για να πας στη δουλεία, εκεί είσαι ευγενικός ενώ μέσα σου καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που επέλεξες τη συγκεκριμένη δουλειά, βρίζεις αλλά μόνο απο μέσα σου για τον κάθε παράξενο που σου ζητάει κάτι π.χ. καφέ με μισή κουταλιά κανονικό και την άλλη μισή decaf.΄Παντού αντικρίζεις ανθρώπους να κοιτούν την οθόνη του κινητου τους και δεν υπάρχει κανένας να αντικρίζει τη ζωή Το μοιρολόι συνεχίζεται και τα παράπονα δεν σταματούν. Σκέψου, μέσα σ'όλη αυτή την "χασούρα" που λένε και στο χωριό μου προσπαθείς να τα βρείς με τον εαυτό σου που και αυτός σε κατηγορεί επειδή δεν έχεις εκπληρώσει τις επιθυμίες του, τις λεγόμενες προσδοκίες που είναι κατα βάση αλλωνών. Μην σκας φίλε/φίλη θα φτιάξουν τα πράγματα αρκεί να μετρήσετε αντίστροφα 5,4,3,2,1 και πείτε σε όλα αυτά που σας στοιχειώνουν ένα "Βρε δεν πάτε όλα στο γεροδι****" . Αυτό ακρίβως, ζήστε δεν υπάρχει παρελθόν ούτε και μέλλον, το τώρα. Αφήστε κάτω τα τηλέφωνα και δείτε προσεκτικά αυτόν που είναι δίπλα σας, είναι η μάνα σας, είναι ο πατέρας σας, είναι ο έρωτας της ζωής σας, ή κάποιος άγνωστος, πότε τους χαμογελάσατε για τελευταία φορά (στους δικούς ανθρώπους) , πότε περάσατε ωραία χωρίς το messager παραμάσχαλα, πότε γευτήκατε μια μούς σοκολά δίχως να την φωτογραφίζετε για το instagram. Μην με παρεξηγειτε και εγώ κάποτε ήμουν μέσα σε όλα αυτά και με το παραπάνω, απλά με ανησυχεί που αρχίζουμε να ξεχνάμε πως να ζούμε, που μας φταίνε όλα και κυρίως ο εαυτός μας. Απλα αναρωτιέμαι, έχουμε το θάρρος να τα πάρουμε απο την αρχή. Να πούμε ότι τώρα ζούμε αληθινά, αφήνοντας λίγο στην άκρη τις οθόνες, την γκρίνια μας για τα πάντα και ο,τι τέλος πάντων μας ενοχλεί. Είμαστε έτοιμοι;