ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο χρόνο μετά την δουλεία το βραδύ πάμε με ένα φίλο και αράζουμε σε ένα δασάκι βγάζοντας τα 2 του σκυλιά βόλτα. Πατάμε κάνα spliff και αφού κάνουμε απολογισμό της μέρας και σχέδια για το πως θα επιβιώσουμε και θα ανθίσουμε σε αυτόν τον σκουπιδότοπο πάντα καταλήγουμε με απίστευτη οργή να βρίζουμε πρώτα αυτούς που κάνουν κουμάντο και εν τέλει τους εαυτούς μας. Εχτές όμως όχι...ήμασταν άνετοι χωρίς οργή δεν μιλήσαμε για τους πούστηδες που μας κυβερνάνε ούτε καταλήξαμε σε σκληρή αυτοκριτική και του λέω''είδες μαλάκα τους γράφουμε στα παπάρια μας πλέον, δεν μας αγγίζουν'' και μου λέει ''ναι'' και πατάμε και το δεύτερο spliff καυλωμένοι με την ασπίδα που επιτέλους σηκώσαμε και πλέον δεν συγχυζόμαστε. Στον δρόμο για το σπίτι σκεπτόμενος ασπίδες και μαλακίες κάτι με τσίγκλαγε και του λέω ''πάει φίλε αυτό ήταν θα μας τα περάσουν όλα αμαχητί'' τι ήθελα και το'πα? έκρηξη πάλι ''όχι'' λέει ''κάτι πρέπει να κάνουμε το σκέφτομαι συνέχεια, να πάμε λέει στο Alter να μας δώσουν βήμα να μιλήσουμε στον κόσμο'' ''και τι θα πούμε?'' ρωτάω ξέροντας πως το μόνο σίγουρο μετά από μια ομιλία οργής σαν την δικιά μας το υπερσάπιο σύστημα θα μας έβγαζε γραφικούς. Ηρεμεί το πρόσωπο του και λέει ''Φίλε δεν θα πούμε ευθέως γαμήστε αυτούς που μας έφεραν εδώ. Θα βγούμε και θα πούμε σε κάθε εγκλωβισμένο πως δεν είναι μόνος και θα τους καλέσουμε να βγούμε όλοι στις γειτονιές μας και να μιλήσουμε... απλά να συζητήσουμε'' Τι θα βγει στο τέλος με ρωτάει? κοιταχτήκαμε και είπαμε με μια φωνή ΓΑΜΗΣΤΕ αυτούς που γαμάνε τα όνειρα μας!