ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας!Είμαι στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου καθώς ενώ βρίσκομαι προ πυλών πριν πάρω την μεγαλύτερη και σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου, έχω πίσω μου μια οικογένεια η οποία όχι απλά δεν με ενθαρρύνει αλλά κάνει οτιδήποτε για να με σταματήσει.Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Είμαι 28 χρονών, έχω μια καλή δουλειά (κτηνίατρος) και μια καλή εμφάνιση σε γενικές γραμμές.Δεν ήμουν ποτέ από εκείνα τα μικρά κορίτσια που ονειρευόντουσαν όλη τους τη ζωή την ημέρα που θα φορέσει το νυφικό και που ο γαμπρός θα την σηκώσει στα στιβαρά του μπράτσα για να την πάει ως την νυφική καριόλα (:Ρ) που θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Αντιθέτως, πάντα ονειρευόμουν να γίνω μητέρα. Πριν έναν χρόνο, προσπάθησα να υιοθετήσω ένα αγοράκι και ο γραφειοκρατικός γολγοθάς, το κατέστησε πραγματικά αδύνατον!Εδώ και τρεις μήνες απευθύνθηκα σε τράπεζα σπέρματος στην γειτονική Ιταλία. Και βρήκα άκρη. Σε μια εβδομάδα (ξανα)πετάω για Ρώμη για να μπω στην τελική ευθεία.Οι γονείς μου κοντεύουν να τρελαθούν. Οι μόνοι άνθρωποι που με στηρίζουν, είναι ο αδερφός μου (ο οποίος θα έρθει μαζί μου) και η καλύτερη μου φίλη.Οι γονείς μου και η αδερφή μου, απειλούν να με αποκληρώσουν, η αδερφή μου λέει υποτιμητικά πως πρέπει να με κοιτάξει ψυχίατρος, πριν λίγες μέρες η επίθεση προχώρησε και πέρα από το λεκτικό επίπεδο. Με ρωτάνε αν είμαι λεσβία. Αν με έχουν βιάσει ποτέ και δεν τους το έχω πει και ένα άλλο σωρό ανείπωτες μαλακίες που θα μου έπαιρνα μια μέρα για να σας τις μεταφέρω γράφοντας τες.Πείτε μου, είναι τόσο τρελή μια 28χρονη γυναίκα που θέλει να αποκτήσει όσο τίποτα άλλο ένα παιδί; Είμαι υποχρεωμένη να εγκλωβιστώ σε κοινωνικές επιταγές όπως ο γάμος για να κάνω αυτό που επιθυμώ; Να περιμένω να ερωτευτώ και να εμπιστευτώ έναν άνδρα και να πάρω την συγκατάθεση του; Να περιμένω πότε θα είναι έτοιμος; Αν θα είναι έτοιμος; Δεν είμαι ομοφυλόφιλη, δεν είμαι πολυγαμική, είμαι απλά μια γυναίκα που δεν θέλει να παντρευτεί. Που δεν σκοπεύει ποτέ της να παντρευτεί. Είμαι ένας άνθρωπος που επιλέγει συνειδητά να αφιερώσει την ζωή και την ψυχή του σε ένα πλάσμα. Το κάνει λιγότερο σημαντικό ή άξιο, το ότι δεν θα είναι "καρπός ενός έρωτα"; Μήπως είμαι όντως τρελή; Ή είναι οι άλλοι;Πως θα πείσω τους γονείς μου, ότι αυτό που κάνω είναι το μόνο που θέλω πραγματικά να κάνω;Ποιος είναι καλύτερος γονιός; (Θα) είμαι εγώ ή εκείνοι και άλλοι τόσοι, που γεννοβολούν και προκαθορίζουν νοητά το μέλλον των παιδιών τους μέσα από τις δικές τους φιλοδοξίες, θέλω, πεποιθήσεις, απωθημένα; Γιατί νιώθω τόσο αηδιασμένη με την ίδια μου την οικογένεια; Με την κοινωνία που μεγάλωσα;