ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το τριήμερο της Πρωτομαγιάς πήγα μία εκδρομή από ένα τυχαίο τουριστικό πρακτορείο που είχα δει στο τζάμι την ανακοίνωση της εκδρομής.Περιττό να πω ότι οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι (όχι, δεν ήταν τα ΚΑΠΗ χαχα). Παρόλα αυτά, έχω να πω ότι πέρασα σούπερ μαζί τους. Περισσότερη ενέργεια είχε μια 70άρα η οποία ήταν η ψυχή της παρέας, πάρα εγώ που είμαι 27. Αλλά πάρα πολύ συμπαθητική γυναίκα και πλακατζού. Εν τω μεταξύ, μου άρεσε πολύ και η ξένικη προφορά της, καθότι ζούσε στο Παρίσι.Anyway, στην εκδρομή φυσικά γνώρισα και την ξεναγό/υπεύθυνη/τουρ. πράκτορα, η οποία μας συνόδευε σε όλη σχεδόν την διάρκεια της τριήμερης εκδρομής. Νέα κοπέλα, ωραία με γλυκιά εμφάνιση, γλυκό χαρακτήρα και όμορφο χαμόγελο αλλά παντρεμένη και με ένα παιδί. Φαντάζομαι, πως με τον τρόπο που γράφω για εκείνη θα πιστεύετε ότι μου αρέσει, κι όμως έτσι είναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς (μάλλον δυστυχώς) μου αρέσει η ξεναγός. Εκείνη νόμιζε πως ήμουν στην ηλικία του γιου της 16-17. Όταν όμως, της αποκάλυψα την πραγματική μου ηλικία, 27, έμεινε "κάγκελο" και μου λέει, μπράβο και να έχω καλή τύχη κτλ. Επίσης, της λέω. Και μου λέει, με τον Θ. (τον σύζυγό της δηλ) που έμπλεξα... (γελούσαμε). Δεν ξέρω βέβαια αν το εννοούσε στα σοβαρά ή όχι. Γενικά στην εκδρομή, ήταν πολύ ελαστική και υπομονετική μαζί μου αλλά και κάποιες φορές το διακέδαζε γιατί πάντα αργούσα να πάω στο λεωφορείο (γενικά μου αρέσει να χαζεύω τα αξιοθέατα, τα τοπία, έβγαζα φωτός κτλ με αποτέλεσαμα η ώρα να περνάει χωρίς να το καταλαίνω και παραλίγο σε μια ολιγόλεπτη στάση πήγαν να με ξεχάσουν ενώ το λεωφορείο έφευγε, στο τσακ το πρόλαβα χαχα). Σε όλες τις στάσεις που κάναμε πάντα με περίμενε έξω απο το λεωφορείο -ενώ οι υπόλοιποι ήταν ήδη μέσα- γιατί καθυστερούσα, και όταν έφτανα, μου έπιανε την κουβέντα για το πως μου φάνηκε αυτό που επισκεφτήκαμε, τι ψώνισα κτλ. αντί να μπούμε γρήγορα μέσα και να φύγουμε. Κάποια στιγμή, της ζητάω να βγάλουμε μία αναμνηστική φωτογραφία και συμφώνησε με χαρά. Φωνάζει τον σύζυγό της να έρθει κι αυτός, και όπως παίρναμε θέση για να βγάλουμε, στην αρχή πήγε να κάτσει δίπλα στον άντρα της, εγώ βέβαια δεν μπορούσα να σταθώ δίπλα της, ήλπιζα να έρθει εκείνη σε μένα. Λίγο πριν βγάλουμε τη φωτογραφία, φεύγει από την θέση της και έρχεται γρήγορα σε μένα. Με πιάνει από την μέση (είχα ανάγκη αυτό το "άγγιγμα", τι ωραίο συναίσθημα ήταν) την έπιασα κι εγώ, και την βγάλαμε -δύο φορές. Στο τέλος, για την επιστροφή, θα κατέβαινα κάπου ενδιάμεσα και όχι στον τελικό τερματισμό. Από τη μία ήθελα να κατέβω για να φτάσω πιο γρήγορα σπίτι και από την άλλη ήθελα να κατέβω στο τέρμα έτσι ώστε να την αποχαιρετίσω σωστά. Της λέω ότι μάλλον θα κατέβω πριν τον τερματισμό και φάνηκε σαν κάτι να την ενόχλησε και πιο μετά της λέω ότι τελικά θα κατέβω στο τέρμα και μου λέει καλύτερα, και φάνηκε σαν να χάρηκε. Ίσως να ήταν και η ιδέα μου, δεν ξέρω. Φτάνουμε στο τέρμα, και αποχαιρετιστήκαμε σωστά. Με αγκάλιασε και με φίλησε σταυρωτά. Από εκείνη την ημέρα, μέχρι και σήμερα, την σκέφτομαι συνεχώς. Μου αρέσε πολύ όταν μιλούσα μαζί της, ξεχνούσα τα δικά μου προβλήματα και τώρα θέλω να την ξαναδώ, αισθάνομαι ότι την έχω ανάγκη. Σκέφτομαι από τη μία να περάσω απο το γραφείο της και καλά να της πω ένα "γεια" -άνετα βέβαια θα μπορούσα να το κάνω αυτό- αλλά από την άλλη νομίζω ότι δεν επιτρέπεται, δεν είναι σωστό. Εσείς τι λέτε; να την επισκεφτώ ή όχι;By the way, είμαι κοπέλα.