ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εμφανίστηκες και εξαφανίστηκες ξαφνικά σαν μια μπόρα…. Λοιπόν “υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεκινήσεις μια ερωτική ιστορία, αλλά μονάχα ένας να την τελειώσεις… ‘’ (φτηνά τσιγάρα) …είναι αργά ούτε που τολμάω να κοιτάξω το ρολόι μου και κάθομαι και σε περιμένω να μπεις έστω για ένα λεπτό, όχι ότι υπάρχει περίπτωση να μιλήσουμε γιατί ξαφνικά εκεί στα μισά που ξαναβρεθήκαμε , να ‘μαστε πάλι χώρια. Πως τα καταφέρνουμε έτσι πάντα μου λες? Και πόσο γρήγορα περνά ο καιρός , να πριν κάτι μήνες τέτοια εποχή δεν μιλιόμασταν και κάτι μήνες λιγότερους αγκαλιά στο κρεβάτι , μαζί. Σωματικά τουλάχιστον – όπως ήθελες να σου λέω – ‘’χωρίς δεσμεύσεις , συναισθήματα’’ μα πως γίνεται κάτι τέτοιο ? μετά από όλα αυτά που περνάμε ? πως? ΄όταν μου πετάς ένα ‘’σου έλειψα? ‘’ ή ‘’ θα έρθεις Καλαμάτα?’’ πως…. Δεν σε προλαβαίνω πλέον , αλλάζεις διαθέσεις και τόπους από την μια μέρα στην άλλη και εγώ ψάχνω να βρω κοινό μας σημείο. Και κάπου εκεί στην μέση σκέπτομαι , ‘’ μα γιατί γίνονται όλα αυτά? γιατί να μην μου μιλάς? Γιατί βρεθήκαμε ξανά , ενώ είχαμε πει πως έχουμε τελειώσει? Τι κάνουμε λάθος? Δεν σε προλαβαίνω και να θέλω δηλαδή – που θέλω- δεν με παίρνει ο χρόνος . Ρουτίνα ρουτίνα και πάλι ρουτίνα ! γι αυτό τις προάλλες σε ρώτησα αν θες να έρθω Καλαμάτα , και εσύ με μια σου κουβέντα τα γκρέμισες όλα και έτσι όπως ήρθες Αθήνα , αθόρυβα και σιωπηλά έτσι γύρισες πάλι πίσω. Και θέλω τόσο πολύ να γνωρίσω από το δικό σου στόμα , από τα δικά σου βήματα , χρώματα και μυρωδιές την πόλη σου , πλέον, θα με αφήσεις λοιπόν να έρθω? Και τελικά τι θέλουμε ο ένας από τον άλλο? Γιατί , αν είναι να καθόμαστε πάλι αμήχανοι δίπλα δίπλα να μιλάμε σιγανά και προσεκτικά , ενώ έχουμε τόσα να πούμε , ας το αφήσουμε καλύτερα… Τα ξημερώματά σου θέλω να περνάς μαζί μου , ξέρω έχω σχολείο ακόμα , μια τάξη έμεινε και μετά.. Μετά? Αυτό το μετά με τρομάζει… Και το Σάββατο θα γίνω 17 , ναι μεγάλωσα , δεν ξέρω γιατί το αναφέρω ίσως επειδή περιμένω πως και πώς να μεγαλώσω και να στέκομαι δίπλα σου και να νιώθω μεγάλη , με την έννοια του ότι μπορώ να καταλάβω κάποια πράγματα όταν μαλώνουμε και να μην μου λες ‘’είσαι μικρή ακόμα λογικό να μην καταλαβαίνεις ‘’ ή ‘’ε,και εγώ που νόμιζα ότι για την ηλικία σου ήσουν μεγάλη και θα καταλάβαινες ‘’…. Και έτσι όπως γυρνάω σπίτι μετά από τις εξετάσεις ή το μάθημα στο φροντιστήριο , μου έρχεται συνεχώς η ιδέα σου , να έρθω εκεί , να πάρω το ΚΤΕΛ και να έρθω για 3 μέρες. Να μην κάνουμε τίποτα άλλο παρά να καθόμαστε στο μπαλκόνι και να γυρίζουμε όλη μέρα στη θάλασσα. Και εσύ καλύτερα από όλους ξέρεις πόσο πολύ αγαπώ την θάλασσα… Δεν ξέρω αν έχω να σου πω κάτι άλλο ….ελπίζω μόνο στο να τα πούμε ξανά , εκεί που συναντιόμαστε πάντα κρυφά να μην μας βλέπουν ανθρώπινα μάτια…-Τζ-