ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σύμφωνα με τον σοφό λαό η συνήθεια είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Όλα μετά από καιρό συνηθίζονται. Όμως....δεν θα συνηθίσω ποτέ το πόσο μόνη νιώθω χωρίς κάποια συντροφο στην ζωή μου. Κι ενώ όλα φαίνονται μια χαρά, έχω τρομερούς φίλους που τους αγαπώ και με αγαπούν, κάνω τα πράγματα που μου αρέσουν, είμαι συνέχεια στους δρόμους και γνωρίζω κόσμο.... πάντα νιώθω ένα κενό μέσα μου.... Στην αρχή,τον πρώτο χρόνο το παιζα πολυ cool και χαιρόμουν που μπορώ να είμαι και μόνη μου, ενώ οι φίλοι μου εκαναν συνέχεια συμβιβαστικές σχέσεις.....Ποτέ μου δεν θα έκανα συμβιβαστική σχέση, όσο μόνη κι αν νιώθω.Χαραμίζεις και τον δικό σου χρόνο και του άλλου και λες και συνεχώς ψέματα στον εαυτό σου και στους γύρω....Ωστόσο, τώρα που είμαι ηδη στον δευτερο χρόνο μοναξιάς και έχουν συμβεί μόνο δύο ραντεβου, ξεκαθαρα αποτυχημένα,με εχει ρίξει παρα πολύ ψυχολογικά.Και σαν κερασάκι στην τούρτα....έχω αρχίσει και ζηλεύω τους φίλους μου που έχουν σχέσεις,δεν ξέρω γιατί, δεν είναι κακή ζήλεια, δεν εύχομαι να χωρησουν ή κατι τετοιο,απλά δεν μπορώ να ακούω τι κάναν και τι φάγαν και που πηγαν.Βέβαια άμα συνεχίσω έτσι θα μείνω και χωρίς φίλους.... Δεν ξέρω ίσως τελικά να φταίω εγώ....ίσως να μην είμαι και πολυ κοινωνική οταν προκειται για ερωτικο ζητημα επειδη φοβαμαι να την πέσω σε άλλη κοπέλα μη και ''φάω ξύλο'' λέμε τώρα. Ισως να είμαι υπερβολικά΄επιλεκτική. Δεν έχω ιδέα ποιός ή τι φταίει, αλλά σιγά σιγά πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσω να το σκέφτομαι τόσο και να το αφήσω στην τύχη....Απ' την άλλη, τι να σου κάνει κι αυτή η ρημάδα η τύχη άμα εσύ δεν προσπαθείς... συν αθηνά και χείρα κίνει ας πούμε... Μήπως πρέπει να καταργήσουμε τις ρομαντικές ταινίες ? Λέτε να φταίνε αυτές για όλες τις φρούδες ελπίδες που έχουμε περί έρωτος ?Πάντως το δικό μου συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι αυτό : Μπορεί στην ζωή μας καθημερινά να συνηθίζουμε πολλα πράγματα, όμως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να συνηθίσει την μοναξια του....