ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κι αυτη τη φορα ο χωρισμος ειναι οριστικος. αυτο ομως που με πληγωνει περισσοτερο (περα απ' τη συμπεριφορα του που ηταν απαραδεκτη) ειναι το γεγονος οτι κανεις σχεση με εναν ανθρωπο, μοιραζεστε πραγματα και με το που φυγει ο ερωτας, η συμπεριφορα του αλλαζει. αν υποτιθεται πως η αγαπη παιρνει τη θεση του ερωτα τοτε δεν θα επρεπε να μην πληγωνεις αυτον που υποτιθεται πως αγαπας; 2,5 χρονια χαμενα.. θα το ξεπερασω καποια στιγμη αλλα δε μ'αρεσουν οι ερωτικες σχεσεις τελικα, δηλαδη τι; με το που παψει να σε ελκυει ο αλλος ερωτικα παυει να σε ελκυει και σαν ατομο ; δεν σε νοιαζει αν αυτα που λες πληγωνουν; αν ο αλλος κλαιει εξαιτιας των πραξεων σου; πως ηταν πριν 2,5 χρονια, πως εινα τωρα και πως ηταν καθ'ολη τη διαρκεια της σχεσης μας. αλλα εμενα δε μου αξιζει αυτη η συμπεριφορα, σε κανεναν δεν αξιζει. δεν θα παρακαλαω ενα μαλακα να μεινω στη ζωη του οταν δεν τον ενδιαφερει καν... απλως φοβαμαι τη συνεχεια.. την επομενη μου σχεση, θα γνωρισω παλι καποιον και μετα θα βριζομαστε; θα με αποκαλει κι αυτος μωρη μαλακισμενη/ καθυστερημενη/ηλιθια/υστερικη ενω πριν ημουν η αγαπη του;.. απλως εδωσα παραπανω απ'αυτον σ'αυτη τη σχεση και τωρα που τελειωσε αυτος κανει ζωαρα, ενω εγω εχω μεινει παρεα με τις αποριες μου περι σχεσεων. και με στεναχωρει που ποτε δεν θα καταλαβει τι εκανα γι'αυτον αλλα απλως θα προχωρησει τι ζωη του σαν να μη συνεβη τιποτα, εδιωξε ενα ατομο που ειχε τοσα να δωσει, τοση αγαπη..δεν πειραζει..