ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πανε δυο χρόνια απο την τελευταια φορά που βρεθηκαμε ενω εχουμε χωρισει και χτες ξαφνικα τον βλεπω τυχαια στο δρομο. Δεν ξερω αν με ειδε γιατι ημουν χαλια και περασε λιγο πιο πριν απο μενα, ηταν και το σημειο δυσκολο. Απλα καθομουν τον εβλεπα να απομακρυνεται ολο και πιο μακριά χωρις να μπορω να κανω κατι - ηθελα να φωναξω να του πω τι κανεις πως εισαι αλλα δεν ειχα την δυναμη. Μου φαινονταν τοσο κλειστος, απομακρος, μακρινος. Αναρωτιόμουν αυτος ειναι εκεινος που ερωτευτηκα και εκλαιγα για παρτη του; Ποιος ειναι αυτος; Τι σχεση ειχα εγω με αυτον τον ανθρωπο, τι ηθελα απο αυτον; Που πηγε οτι ενιωθα, οτι μοιραστηκαμε - εστω και αυτο το λιγο που ημασταν μαζι; Τοσα μυνηματα που ανταλλαξαμε, βλεμματα, αγκαλιες, φιλιά; Ολα αυτα ηταν ματαια βεβαια αφου χωρισαμε και με απομακρυνε μετα απο περιπου ενα χρονο λεγοντας μου οτι δεν ηθελε σχεση και δεσμεύσεις γενικα. Ετσι λοιπον σημερα αφου περασε τοσος καιρος προσπερασαμε τον δρομο σαν δυο ξενοι χωρις τιποτα να πουμε ουτε ενα γεια, σαν να μην γνωριστηκαμε ποτέ. Συνεχισα την πορεια μου και σκεφτομουν οτι του εδωσα τοσες ευκαιρίες αν ηθελε κατι περισσοτερο γιατι να μην το προσπαθησει; Αλλα απο την αλλη σταματησα παλι και ελεγα πως ειναι ασχημο ολο αυτο μιας που ειναι και γιορτές και ηθελα εστω και να ανταλλαξω δυο κουβεντες μαζι του. Δεν ξερω αν αυτο θα με εδειχνε απελπισμενη δεδομενη η κατι αλλο, μιας που δεν εχω βρει ακομα καποιον αλλο. (Ειμαστε και οι δυο ανω των 30) Απο την αλλη δεν καταλαβαινω μεσα μου γιατι κανω τοσες σκεψεις για αυτο το άτομο και αν αξιζει τον κοπο.