13.2.2016 | 02:39
Τυχαία συναντηθήκαμε...
...6 μήνες μετά. Είχα συνηθίσει τα αδιάφορα βλέμματα που μου έριχνες και ίσως τώρα τα δικαιολογώ απόλυτα. Μα αυτήν την φορά μου είπες γεια, μου έδωσες το χέρι σου και μου χαμογέλασες. Και γω -αν και δεν ήθελα- ξέσπασα σε κλάμματα όχι όμως γιατί σε θέλω πίσω. Ξέρω πως θα μας βγάλει στο πουθενά. Αλλά κλαίω γιατί μου λείπεις σαν άνθρωπος. Εσύ, το χαμόγελό σου, οι συζητήσεις μας. Τι κρίμα να μην εκτιμάς αυτό που έχεις παρα μόνον όταν το χάσεις. Έκανα λάθη, έφταιξα και μακάρι εκείνη την ώρα να έιχα το θάρρος να στο πω, μα δεν μπορούσα να σταυρώσω λέξη. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε και μου χαρίσεις ένα από αυτά τα χαμόγελα που δεν αξίζω μακάρι να βρω την δύναμη να σου μιλήσω. Για όλα. Γιατί άλλο δεν αντέχω την σιωπή μας.
