ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμιά φορά, οι άνθρωποι είμαστε τόσο μικροί. Προδίδουμε τα συναισθήματα μας για μία στιγμή σιγουριάς, ασφάλειας. Ξεχνάμε την γλυκιά προσμονή, το ζευγάρωμα των ματιών, τους ακανόνιστους χτύπους. Θέλουμε το τίποτα, ναι το τίποτα. Την πλήρη απουσία. Κι όλα αυτά, για να μην πονέσουμε, για να προστατευτούμε. Οι σχέσεις μας προστάζει η εποχή να είναι τυπικές. Πώς, όμως, αγαπάς τυπικά; Πώς πονάς τυπικά; Πώς ερωτεύεσαι μία ψυχή με τους τύπους; Κι όταν την χάνεις, πώς μπορείς να ζεις σε ιδεατές στιγμές, αναμένοντας το τυπικό; Οι τύποι είναι ό,τι χειρότερο έχει επινοήσει ο άνθρωπος, για να κρύψει την μιζέρια και την δειλία του. Απόψε τους πετάω, κι αυτούς κι εσένα.