Κοπελα μου θα σου μιλησω για μενα και βγαλε συμπερασμα..εγω ξεκινησα προκαταρκτικα στα 13 μου και σεξ στα 16 της πισω πορτας στα 17 κανονικα....σορρυ που τα λεω χυμα...αυτος που ημουν απο τα 13 ως τα 16 με χρησιμοποιησε στα παντα για εμπειρια για αλλεε βοηθειες κλπ..ενω μεχρι τοτε ημιυν ρομαντικη οταν διακοψαμε ενιωθα χρησιμοποιημενη (οταν ειμασταν μαζι ντρεποταν ακομη κ να βγουμε εξω παντα μονο σπιτι )....μεχρι που καταλαβα απλα τι με παθιαζει στο σεξ εκτοτε οποτε εβλεπα καποιον να θελει απλα αυτο (αλλα δυο ατομα ετυχαν) το εκανα ως φυσικη αναγκη...εχω απελευθερωθει..ναι καποιοι με εχουν χαρακτηρισει αλλα δεν εχω τυψεις για κατι...και ειμαι 17 στα 18 ....εχω κανει κατι με 4 ...τι πρεπει να κανω?να πω εκανα το τρομερο εγκλημα;...το εκανες δεν γυρναει πισω..στο κατω κατω θα εχειε και καποια εμπειρια οταν θα βρεις το αλλο σου μισο...εκανες σεξ μαγκια σου....ουτε ντροπη ουτε κακο ειναι..αν δεν εισαι ερωτευμενη σταματα το και νιωθεις ασχημα με αυτον να κανετε απλα σεξ.....δεν σε στιγματιζει..την πρωτη μου φορα την εκανα απλα γιατι ηθελα ...δεν εινσι κακο να μας αρεσει το σεξ αρκει να ειμαστε ειλικρινεις απεναντι στον αλλο.....φτανει ποια με τους χαρακτηρισμους πολλων " γυναικα αν παει απλα μια φορα κ συναινει κ ο αλλος ειναι π..ρνη επειδη πηγε"....ζησε τη ζωη σιυ...δεν θες μην ξανακανεις αλλα μην,κλαις για κατι που περασε και ισως καλυτερα ετσι...
17.1.2018 | 12:51
Τύψεις και ενοχές
Λίγο πριν κλείσω τα 22, έκανα κάτι που που θα άλλαζε τη ζωή μουΈκανα σεξ. Σεξ και όχι έρωτα..Ίσως να σας φαίνεται ότι υπερβάλλω αλλά από τότε έχω κλάψει αμέτρητες φορές, έχω νιώσει τύψεις, ενοχές. Έχω μετανιώσει και ξαναμετανιώσει.Περιμένοντας με ανυπομονησία να ερωτευτώ όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα καμία ερωτική επαφή με αγόρια πέρα από μερικά φιλιά. Αλλά βιαζόμουνα. Βιαζόμουν να δοκιμάσω αυτό για το οποίο όλοι μιλάνε πιστεύοντας ότι θα είναι κάτι μαγικό πιστεύοντας ότι αν δεν το κάνω τώρα δεν θα γίνει ποτέ.Και έτσι βρέθηκα με έναν άνθρωπο που τον ήξερα μόλις λίγες μέρες και κάτω υπό όχι και τις καλύτερες συνθήκες να μοιράζομαι προσωπικές στιγμές που δεν είχα μοιραστεί ποτέ με κανέναν. Έναν άνθρωπο που απ'ότι φαίνεται δεν έχουμε τίποτα κοινό. Έναν άνθρωπο που δεν κατάλαβε ποτέ πόσο με επηρέασε όλη αυτή η εμπειρία.Έναν άνθρωπο που ένιωσα πολλές φορές πως έβαζε τη δική του ευχαρίστηση πάνω από τα συναισθήματά μουΑπό τότε έχουν περάσει μήνες και προσπάθησα να μετατρέψω όλη αυτή την ιστορία σε μια ιστορίας αγάπης κάτι που θα έχω να θυμάμαι όταν μεγάλωσω αργότερα και αναπολώ την πρώτη μου σχέση. Λέει ότι με αγαπάει.. Και όμως δεν νιώθω ότι όλο αυτό που ζούμε θα μπορούσε να το πει κανείς αγάπη. Λέει ότι δεν θέλει να είναι μόνος. Πόσο θλιβερό είναι να είναι δύο άνθρωποι μαζί μόνο και μόνο για να μην είναι μόνοι..Και όλα αυτά τα σκέφτομαι αναμένοντας την πρώτη μου επίσκεψη στη γυναικολόγο και κλαίγοντας για άλλη μια φόρα που έδωσα όλο μου τον εαυτό έτσι απλά σε έναν άγνωστο Και έπειτα αναρωτιέμαι πως χωρίζουν οι άνθρωποι τόσο εύκολα έχοντας μοιραστεί τέτοιες στιγμές που αναπόφευκτα δημιουργούν έστω και κάποια στοιχειώδη συναισθήματα. Πως γίνεται να κοιμάσαι με κάποιον και μετά να το ξεχνάς έστω και αν δεν τον αγαπάς όπως θα έπρεπε...
7