ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

7 του μήνα σήμερα,7 ο αγαπημένος μου αριθμος7 κι ο δικός σου με τον οποίο υπογραφεις στα status σου από τότε που γνωριστήκαμε..Ι.ειχα δύο επιλογές στη ζωή τωρα που συνειδητοποίησα οτι ποτέ δεν με αγαπησες και ποτέ δέν θα με αγαπήσεις.Η να την εγκαταλείψω από απόγνωση αλλά ποτέ δέν εγκατέλειψα και δέν θα μου συγχωρούσα αυτή μου την αδυναμία ή να κλείσω νοητά την καρδιά μου,την αδυναμία μου για σένα έτσι οπως ποτέ δεν σε ερωτεύτηκε καμία- και άν έχεις άλλη γνώμη να βγεις εδώ και να το πεις-την προδομένη εμπιστοσύνη μου,τα όνειρα,τα δάκρυα,τα φιλιά μας,τις νυχτες μας,τις συνομιλίες μας,τα ταξιδια μας,τα χερια μας μπλεγμένα το ένα μεσα στο άλλο μέσα σε ένα μπουκάλι και να το πεταξω στη θαλασσα που αγαπάμε και οι δύο για να ταξιδεύει ελεύθερο σε ωκεανούς απέραντους που μαζί δέν ειναι γραφτό να δούμε τελικά ποτέ.Σέβομαι το οτι δέν εισαι ερωτευμένος πια μαζί μου.Σε περίμενα πολύ.Δέν ήρθες.Δεν ηθελες να έρθεις.Δέν μπορώ να κάνω κατι πια για αυτό,την προσπάθειά μου την έκανα και πιά βλέπω οτι δέν θελεις να πάει παραπέρα για μάς.Απόψε σου γράφω έστω μέσα απο δώ κι ας μήν ειναι σίγουρο οτι θα το δεις,επειδη με καποια αμυδρή νέα ελπίδα στη ζωή αλλά και μιά γλυκόπικρη νοσταλγία για το δικό μας οριστικό τέλος,που άφησες να συμβεί παρά τις προσπάθειές μου και παρά το οτι ηθελα να ειμαι διπλα σου ακόμη και στο πισωγύρισμα που εκανες τότε που αποδείχτηκε τελικά ενα σου ακομα πείραμα με την καρδιά μου και μονο, αποφάσισα να εμπιστευτώ τα όνειρα,την μοναξιά μου,την ανάγκη μου να αγαπηθώ αφενός στη δυναμη του εαυτού μου και αφετέρου σε έναν ανθρωπο που δέν ειναι εσυ,δέν συμπεριφέρεται οπως εσυ,δέν σκέφτεται οπως εσυ,δέν με αφήνει να φυγω οπως εσυ,με κανει να χαμογελάω ξανα,να νοιωθω ποθητή ξανα,να νοιωθω οτι μπορω να μοιραζομαι στιγμες,σκέψεις με έναν ανθρωπο που εμπιστεύομαι ξανά μετά απο πολύ καιρό που εκανα ο,τι ηταν δυνατον για νοιωσεις οτι μπορουμε να ειμαστε ξανα μαζι αλλα αυτά τα πραγματα δεν γινονται βεβαια μονο με τη θεληση του ενος.Ερχονται βεβαια ακομα στιγμές που κλεινω πορτες και παράθυρα και ουρλιάζω μονη μου μεσα στο σπιτι συνειδητοποιώντας οτι δέν θα σε εχω ποτέ ξανα διπλα μου και το χειρότερο πως εσυ οχι απλά το πηρες αποφαση αλλά δέν εχεις και κανενα προβλημα με αυτό και ταξιδεύεις,διασκεδάζεις,κάνεις ερωτα,φλερτάρεις,ζείς έτσι οπως πάντα ηθελες να ζείς,γοητευτικά καί διασκεδαστικά αλλά μετά συνερχομαι και σκέφτομαι πως τελικά η ζωή δέν μας πάει εκεί που αγαπάμε αλλά εκεί που μας αγαπάνε και λέω αυτή τη φορά να την εμπιστευτώ,ισως εκείνη κάτι παραπάνω θα ξέρει.Κι εσύ άλλωστε κοιμάσαι τώρα με αυτη που πιστεύεις οτι σε αγαπά περισσοτερο παρόλο που σου εκανε ολα οσα εγω δέν θα σου εκανα ποτέ για να μήν σε πληγωσω κι ομως,εκείνη επελεξες,ειδες περίεργοι που ειναι καμιά φορά οι άνθρωποι?Μένει τώρα στη ζωή να μου αποδείξει άν έκανα ή όχι καί η ιδια τη σωστη επιλογή που αποφάσισα απόψε να πορευτώ μαζί του και να ζησουμε μαζί και οπου μας βγάλει γιατι αυτό είναι ίσως το πιό γ.μάτο καί ιντριγκαδόρικο στοίχημα που αξίζει να σε σηκωσει και να σου δώσει κίνητρο στη ζωή,το να σου προκαλέσει ενας ανθρωπος την διάθεση,την τρέλα,την επιλογή να θελήσεις και να προσπαθήσεις να μείνεις δίπλα του και να περάσετε μαζί λυπες,χαρές,αγωνίες,όνειρα,αγαπες,καβγάδες,τα πάντα με μονο κοινό σας αποθεματικό την κοινή αυτή ανάγκη που σας ένωσε και σας κανει να θελετε να το παλέψετε.Χρειάζεται αυτα που χρειάζομαι και εγώ και μου δινει περισσοτερα απο ο,τι εγώ σε εκείνον σε αντίθεση με μάς οπου εγώ ψυχικά χρεωκόπησα δίνοντάς σου κυριολεκτικά τον εαυτό μου.Ας είναι ομως,δέν μετανοιώνω στιγμή για αυτο,το ηθελα,το πίστευα με ολη μου την ψυχή και ακολούθησα τον δρόμο της καρδιάς μου,τον δρόμο που εσύ οπως θα μάθαινα πικρά παρακάτω,δέν θα ησουν διατεθειμένος να ακολουθήσεις ποτέ για μένα.Για πάρα πολύ καιρό πίστευα οτι μόνο εσύ ησουν αυτός ο ανθρωπος για μενα,πως πάντα θα ήσουν εσύ για μένα όπως εγώ για σένα.Μεσα μου εχει μεινει ακομα μιά αδυναμη φωνουλα που λέει οτι ισως ακομα να θέλω να εισαι αλλά ακομα καί αυτή τη φωνούλα μου απέδειξες οτι θέλεις να την κανω να σωπάσει για πάντα επειδή δέν θές να την ακούς,σε"ενοχλεί"εκει που εισαι και ζείς με αυτη που επελεξες πια να ζεις.Μπορεί εσύ ως πιό έμπειρος απο τη ζωή να έχεις δίκιο και ισως έτσι να πρέπει να κανω για το καλό μου αλλά και το δικο σου για να μή σου δημιουργώ τυχόν τύψεις.Αποφάσισα,λοιπόν, να μοιραστω τη ζωή μου με έναν άνθρωπο που τη θεωρει σημαντική για εκείνον επειδή ακομα πιστευω στη ζωή μου και στις χαρες που θελω να ζήσω στην πορεία της.Ο άλλος δρομος ηταν να τρελαθώ απο τον πόνο της αδικίας που ενοιωσα απο σένα αλλά ταυτόχρονα της απουσίας σου,της αίσθησης οτι θα χτυπησει το κουδούνι της πορτας και θα μου ζητησεις να κατέβω και μονο για να με αγκαλιάσεις.Δέν ξέρεις ΠΟΣΟΥΣ μήνες περίμενα να χτυπήσει για μένα αυτό το γαμ..μένο κουδούνι!Απόψε προτίμησα να μήν χάσω το μυαλό μου απο τον πόνο αυτής της έλλειψης και να δειξω θάρρος και δυναμη,προσπαθώ τουλαχιστον, αυτό είναι προνόμιο των δυνατών κι εχω ανάγκη να νοιωσω ξανά δυνατή.Μέσα μου πιά γνωρίζω πως με το πέρασμα του χρόνου θα γινω ακομη δυνατότερη αφού σιγά σιγά καταφέρνω να συνέρχομαι απο το "big bang" της ζωής μου έτσι οπως το πίστευα,τη συνάντησή μας.Απλώς φοβάμαι πως ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν εκείνες οι νύχτες όπως η σημερινή με τον αριθμό 7,που θα θέλω κλαίγοντας κρυφά στο μαξιλάρι μου, να έρχεσαι στο προσκεφάλι μου και να μου τραγουδάς το"un altra te"- που καποτε μου αφιέρωνες-για να αποκοιμηθώ.