22.10.2012 | 23:28
Untitled
Είναι ένα ζευγαράκι, εκεί γύρω στα 20, που συχνά-πυκνά το πετυχαίνω να κάθεται σ' ένα τοιχάκι της πυλωτής μας. Άλλες φορές φιλιούνται, άλλες μιλάνε, άλλες γελάνε. Είναι, όμως, και κάποιες φορές που -τ' ομολογώ- έχω παρκάρει απέναντι στον δρόμο και κάθομαι και το χαζεύω μέσα από τ’ αμάξι, γιατί απλώς κάθονται εκεί, πιασμένοι χέρι χέρι και δεν λένε κουβέντα. Ανεβαίνω στο σπίτι, μετά από κανα μισάωρο θυμάμαι τ’ απλωμένα ρούχα και βγαίνω να τα μαζέψω. Κι είναι ακόμα εκεί. Στην ίδια θέση. Λες κι έχει παγώσει ο χρόνος γύρω τους ή λες κι έχουν παγώσει αυτοί στον χρόνο. Έχει κάτι καταπραϋντικό αυτή η εικόνα…
