ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες είχα βγει με την παρέα μου να τα πιούμε, 30άρηδες όλοι που βρήκαμε μία ευκαιρία τώρα με τις γιορτές να ξαναβγούμε να θυμηθούμε τα παλιά μας ξενύχτια τότε που σπουδάζαμε και βγαίναμε τα Σαββατοκύριακα, κάτι που πλέον πολύ σπάνια θα γίνει μιας και όλοι έχουμε οικογένεια (ή έστω σχέσεις) και με την δουλειά είναι δύσκολο να έχουμε αυτη την πολυτέλεια της εξόδου. Στο τσιπουράδικο που πήγαμε καθόταν δίπλα μας μία παρέα μικρότερων ηλικιακά (16-17 χρονών, μην με ρωτήσετε πως και τους σέρβιραν ενώ ήταν ανήλικοι) που συζητούσαν για τα δικά τους. Ένας από την παρέα μας πήγε και τους κέρασε μία γύρα απ'ότι έπιναν, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή γούσταρε. Τον ευχαρίστησαν και ήπιαν στην υγειά μας και εμείς στην δικιά τους. Όταν φεύγαμε κατά τις 3 το πρωί, ένας από την δικιά τους παρέα είχε μεθύσει πάρα πολύ και στη μέση του δρόμου χόρευε ζεϊμπέκικα χωρίς να ακούγεται κάποια μουσική. Τραγουδούσε φωναχτά το ρεφραίν από το "Εγώ αγάπη μου εγώ" του Καρρά. Πιο πέρα τον περίμενε η παρέα του, χωρίς να κοιτάει περίεργα ή με αποδοκιμασία, με κατανόηση, σεβασμό και οίκτο. Όλοι ξέραμε χωρίς να μας το πει κανείς πως είχε χωρίσει πρόσφατα και μέσα στη ζάλη του μεθυσιού προσπαθούσε να ξεσπάσει. Άρχισε ένας από την παρέα μας να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια και ένας ένας ακολουθήσαμε όλοι το παράδειγμά του. Στο τέλος άρχισε να κλαίει και τον πλησίασα και τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη λέγοντάς του στο αυτί "Μην χαλιέσαι φιλαράκο, όλα θα περάσουν με τον καιρό, όλα θα περάσουν" και με αγκάλιασε. Ήταν κάτι από τα παλιά χωρίς να είχε "παλιούς" πρωταγωνιστές και συγκινήθηκα που δεν χάθηκαν ακόμα αυτά τα ωραία στην εποχή που ζούμε. Του έδωσα ένα τσιγάρο επειδή του είχαν τελειώσει και δεν είχε χρήματα και με αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο, δεν χρειαζόταν να πει κάτι άλλο. Χρόνια πολλά εύχομαι σε όλους και όλες και μία συμβουλή στα αγόρια, να μην ντρέπεστε να χορεύετε μεθυσμένα ζεϊμπέκικα σε άδειους δρόμους τα ξημερώματα. Δεν είστε αδύναμοι, ούτε ρεζιλέυεστε. Άνθρωποι είμαστε και όλα μέσα στη ζωή είναι, και τα κακά και τα καλά.