ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"Παιδί χωρισμένων γονιών" έχοντας όμως για καλή τύχη μια υπέροχη μητέρα που τα έφερε όλα βόλτα ολομόναχη κ χωρίς άλλη στήριξη οικονομική ζούσα μια εφηβική ζωή στο φουλ και ίσως με μια παραπάνω ελευθερία λόγω του ότι δεν υπήρχε άλλος γονιός σπίτι. Έκανα σχέσεις από μικρή ηλικία και συνήθως κρατούσαν καιρό (πάντα έψαχνα το πατρικό πρότυπο καταβαθος) όμορφη κοπέλα και έξυπνη αλλά τα ταίρια μου συνήθως αλλού για αλλου και χαρακτήρες που με ωθουσαν σε κακές καταστάσεις και μου φεροντουσαν άσχημα. Εργάζομαι από όταν τελείωσα το λύκειο με αποτέλεσμα να έχω μεγαλώσει πριν την ώρα μου και να χάνω στιγμές στα 19-20 μου σε σχέση με συνομηλίκους μου διότι εγώ πάντα είχα την υποχρέωση της δουλειάς. Σπούδαζα σε μια σχολή που πέρασα τυχαία στη πόλη μου αλλά παρόλα αυτά τη τελείωσα με επιτυχία στα χρόνια που έπρεπε ασχέτως αν δεν με έψηνε πολύ. Μετά ήρθαν οι καραντίνες που τώρα συνειδητοποιω το κακό που μου έκαναν στην ηλικία των 21. Μετά από πολλές " προβληματικες " σχέσεις συμβαίνει να γνωρίσω έναν άνθρωπο ο οποίος από τη πρωτη στιγμή μου έκανε το κλικ! Από τη πρωτη φορά που μιλήσαμε μαγευτηκα , τρελάθηκα , 6 χρόνια μεγαλύτερος και φρέσκοχωρισμενος τότε μετά από πολλά χρόνια σχέσης... υπήρχε Μια μυστηριωδη σύνδεση από τη πρωτη στιγμή και πάθος. Όλοκληρο το εργακι κράτησε 3 μήνες και αυτό ινκογκνιτο.. με τα πολλά δεν προχώρησε γιατί υπήρχαν και πιο βαθιά προβλήματα και βρισκόμασταν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας , ξαφνικά εγώ το ρίχνω στο αλκοόλ και για μεγάλου χρονικό διάστημα πίνω σε καθημερινή βάση ποσότητες που δεν αρμόζουν με αποτέλεσμα να είμαι καθημερινά σαν ζόμπι και να φερομαι σαν απροσαρμοστο , εκεί λοιπόν είναι που ξεκινάει ένας χρόνος απόλυτης παράνοιας και τρέλας, εγώ μπλέκω με το αλκοόλ και χάνω τον εαυτό μου εντελώς, αρχίζω να εθίζομαι να χάνω εντελώς την αξιοπρεπεια μου και να γελοιοποιούμαι.. ( μεγάλη παγίδα αυτό το ναρκωτικό) δυστυχώς λόγω της δουλειάς μου ( εστιαση ) και λόγω γνωστών είχα εύκολη πρόσβαση και δε πλήρωνα οπότε ακόμα ένας λόγος που με ωθουσε εύκολα στον αλκοολισμο.. κάπου εκεί όλα ξεκινάνε να περνούν τη κάτω βόλτα στη ζωή μου, από τα ερωτικά έως τα φιλικά τα είχα κάνει αχταρμά.. ο άλλος ούτε που μου έδινε σημασία, εγώ να τον παίρνω τηλ μεθυσμενα κ να στέλνω μηνύματα μεθυσμενα μιλώντας άσχημα και λέγοντας ότι να ναι. Μετά από αυτά παθαίνω μια παράκρουση και σκέφτομαι να τα βρόντηξω όλα να πάω φροντιστήριο και να δώσω εξετάσεις σε μια από τις πιο ωραίες σχολές που ήταν του ονείρου μου , πάω γράφομαι και πετυχαίνω! Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι για εμένα και το χάρηκα. Θεωρουσα πως μόνο αυτό θα με έκανε ευτυχισμένη πως θα με εσωνε από το αλκοόλ κ πως θα έβρισκα τον εαυτό μου ... βρίσκομαι στο 2ο έτος πολύ μακριά από τη πόλη μου και χωρίς να δουλεύω πια με πολλές δυσκολίες παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων που έχω τη μητέρα να με στηρίζει. Μετά από όλα αυτά έπειτα από 2 χρόνια τον βρήκα ξανά και του μίλησα, του είπα ένα ευχαριστώ γιατί αν δεν ήταν αυτός να με κεράσει τέτοιο πόνο δεν θα έβρισκα ποτέ τον δρόμο μου κ το μονοπάτι να φτάσω εκεί που ήθελα.. δυστυχώς όμως κατάλαβα ότι μιλάμε για έναν Νάρκισσο ποτ μόνο το καλό μου δε θέλει αλλά αντίθετα θέλει να με βλέπει να μαραζωνω κ να τον παρακαλάω, παίρνει ζωή από αυτό, είναι σαν να έχει κλέψει ένα κομμάτι της ψυχής μου , ξαφνικα εχασα τη λαμψη μου , ασχημινα πηρα κιλα , ολα πηγαν στραφη , η γυμναστικη απο μικρη , η προσεγμενη διατροφη , τα παντα , νιωθω απαισια . Φέτος τον Δεκέμβρη κλείσαμε 3 χρόνια με αυτή την ιστορία, παρόλο που έχω προχωρήσει ερωτικά κ έχω κάνει σχέσεις πάντα νιώθω ένα κενό, ποτέ δε νιώθω ευχαριστημένη , πάντα τον συγκρίνω με όλους, πάντα θυμώνω και πονάω, καθημερινά ξυπνάω καθ κοιμάμαι με τη σκέψη του , καθημερινά κλαιω , με λυπάμαι και φοβάμαι πως θα είναι έτσι για πάντα, τρέμω στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω κιαλο κ θα έχω καταστραφει για έναν τύπο. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω εδώ όλα αυτά, 1.5 χρόνος ψυχοθεραπειας πήγε στραφεί. Παλεύω καθημερινά μόνη μου και βιωνω την απόλυτη μοναξιά κ το απόλυτο κενό, βρίσκομαι πολύ μακριά από την οικογένεια αλλά προσπαθώ να στέκομαι, κάθε μέρα κλαιω , στη 2η σχολή μου δίνω όσα μπορώ και τα πάω περίφημα, το κενό ακόμα δεν έχει καλυφθεί. κλείσαμε 3 χρόνια, ακόμα δεν έχει αλλάξει τίποτα, το αλκοόλ πάει ανά φάσεις μια το κόβω και είμαι καλά και μια κάθομαι σπίτι πίνω μόνη μου και κλαιω. Εχθές τον είδα στον ύπνο μου , πετάχτηκα στις 5 τα χαράματα κ έκλαιγα με λυγμούς. Έχω κουραστεί και είμαι φοβισμένη. Αν το διάβασες μέχρι τέλος ευχαριστώ.