ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκεί που κάθεσαι και πίνεις το καφεδάκι σου στο μπαλκόνι αμέριμνη και χαλαρούλα, ξάφνου έρχεται εκείνη η τραγική στιγμή που σε φέρνει μπροστά σε μία τρομακτική συνειδητοποίηση: δεν μπορείς, όσο κι αν προσπαθήσεις, να βρεις τον ορισμό της λέξης "ευτυχία". Ψάχνεις στο κεφάλι σου να βρεις πράγματα που σου αρέσουν, όνειρα και προσδοκίες για τη ζωή σου, τα κρυφά σου "θέλω", αλλά μάταια... πραγματικά αδυνατείς να βρεις το οτιδήποτε... Μέσα από τις επίπονες αυτές εσωτερικές διεργασίες και πολλές δύσκολες στιγμές πένθους και βαθιάς στενοχώριας, έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για την κατάστασή σου: τους (κατά τα άλλα αγαπημένους) γονείς σου. Αγαπητέ αναγνώστη, σε βλέπω που γελάς, αλλά, ξέρεις, δεν είναι καθόλου αστείο. Από τη στιγμή αυτή αρχίζεις τον μεγαλύτερο πόλεμο της ζωής σου. Γι'αυτό ακόνισε τα νύχια σου και ετοιμάσου για μία σκληρή και ατελείωτη μάχη.Μαμά και μπαμπά, βαρέθηκα να σκέφτομαι πως πρέπει να ζήσω για να είστε ευτυχισμένοι, βαρέθηκα να στερούμαι τη ζωή μου για να μην στενοχωριέστε, βαρέθηκα να με υποτιμάτε και να με θεωρείτε ανίκανη και επιπόλαιη, βαρέθηκα να χώνετε την μύτη σας στη ζωή μου, χωρίς καμία άδεια, βαρέθηκα να μπαίνετε στο σπίτι μου χωρίς να χτυπάτε το κουδούνι, βαρέθηκα να μου ποτίζετε τα λουλούδια μου (ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΞΕΡΑ ΤΑ ΓΑΜ**ΜΕΝΑ), βαρέθηκα να κάνετε τη ζωή μου μπουρδ*λο και εγώ να μην αντιδρώ, βαρέθηκα να περιμένετε να δουλέψω πάνω στο αντικείμενό μου μεταφράζοντας οποιαδήποτε άλλη δουλειά ως υποδεέστερη και μέτρια, βαρέθηκα να περιμένετε να με "αναθέσετε" σε έναν καλό σύντροφο... ήρθε η ώρα να πονέσει και κάποιος άλλος, εκτός από μένα..Ο πόλεμος έχει αρχίσει και όλα δείχνουν ότι θα θρηνήσουμε θύματα... . Guess what: εγώ δεν θα είμαι μέσα σε αυτά, αυτή τη φορά!