ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...θα θυμηθώ ότι δεν υπάρχει χρόνος, ούτε αριθμοί, ούτε διαχωρισμός μεταξύ πραγμάτων. Θα θυμηθώ ότι με λέγαν σοφό, αλλά, εγώ αισθανόμουν ηλίθιος. Ότι τα ακριβά ρούχα, φαγητά και αυτοκίνητα δε σήμαιναν τίποτα για μένα μπροστά στο να αγαπώ ή/και ν'αγαπιέμαι- αλλά ηλίθιος που δεν το κατάφερα ποτέ ξανά. Είδα ένα δέντρο σήμερα. Καθώς φυσούσε κι έπεφταν τα φύλλα του, σκέφτηκα πως έτσι φέυγουν ένα-ένα και τα χρόνια μου. Πως χάνω τα νιάτα μου και μοιράζω την ύπαρξή μου Χειμώνα-Χειμώνα σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση: “Πού πήγαν οι υδρατμοί όταν εξατμίστηκαν τα όποια δάκρυα;” Νόημα, όμως, δεν θα βρω. Παραλήπτη βρήκαν μόνο τη σιωπή κι άγνωστα μάτια. Και με τον πυρετό, βγαίνω στο κρύο. Κι αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν αγαθοεργία να με δολοφονήσει κάποιος ληστής, εκεί στα σκοτεινά που προχωράω. Χρειάζομαι, όμως, το ντεπόν κι αν δεν πάω ο ίδιος, θα μείνω με τα ρίγη.Κι έτσι είναι. Όπως έλεγε κι ο Φρόυντ, ζω μέσα σε μια ήπια ενήλικη απόγνωση. Μια νοοτροπία ζωής εξίσου επιλέξιμη κι εφαρμόσιμη σαν κάθε άλλη. Η αυτογνωσία άλλωστε δεν επιτρέπει τη γκρίνια και την εσφαλμένη απόδοση ευθυνών. Απλά είμαι τυφλός κι ηλίθιος. Θυμήθηκα, μάλιστα, πως συναναστρέφομαι σχεδόν αποκλειστικά Γερμανούς και Σκανδιναβούς και πως έχω παρατηρήσει, πως είμαι πιο μελαγχολικός ακόμα κι απ'αυτούς. Έχω μεταλλαχθεί. Κάτι έχει πάει στραβά-και το αφήνω να πηγαίνει....Θα θυμάμαι, όμως και τα υπέροχα γυναικεία πρόσωπα. Τα θαυμάσια χαμόγελα που μού χαρίζουν για λίγο εκτίμηση και θαυμασμό αλλά όχι αγάπη. Άλλωστε, σήμερα συνειδητοποίησα, πως δεν ζω με τη σκέψη να λάβω και να δώσω αγάπη- αλλά απλώς να μην πεθάνω φτωχός. Ξέρω ότι θα πεθάνω. Δεν θέλω ακόμα βέβαια. Σίγουρα, όμως, δεν θέλω να με βρει ο θάνατος στο πεζοδρόμιο, μ'ένα βρώμικο χέρι να ζητιανεύει. Γι'αυτό κι είμαι αρκετά ευγνώμων που δεν είμαι φτωχός, ανάπηρος ή με κάποιον άλλον τρόπο σε μειονεκτική θέση.Κι ήρθε στο παγκάκι ένας γατούλης και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Κι αφού παίξαμε γι'αρκετή ώρα (παρά τον πονοκέφαλο), γλάρωσε κι άρχισε να κοιμάται στα πόδια μου. Και τού σιγολέω: “Γατούλη, καλά περνάμε, ε; Πρέπει, όμως, να φύγω. Κι όταν φύγω...κι είμαι στο Λονδίνο...εσύ θα με θυμάσαι; Θα θυμάσαι τον κυριούλη που σε πήρε στην αγκαλιά του και τον ζέστανες; ... Να ξέρεις, θα μού λέιψεις”.Ευλογημένες να είναι οι γάτες κι ο Χειμώνας.- Γεράσιμος Ζωσιμάς.“If only we could still believe the dream”