ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοιτάζω τα χέρια μου παγωμένα, δίπλα από μια κούπα καυτό καφέ που μάταια παλεύει για να τα ζεστάνει. Και έτσι όπως πέφτει η σκιά απ'τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια στα δάχτυλά μου, σκέφτομαι τα δικά σου.. Είναι που περνάω δεύτερη εφηβεία; Είναι που βαρέθηκα να είμαι μόνη και όσοι με πλησιάζουν να μη μου λένε τίποτα; Είναι που θέλω κάποιον να τον θέλω ολοκληρωτικά και όχι απλά ξενέρωτα σωματικά; Είναι που αν δεν ερωτευθώ προτιμώ να μένω μόνη; Είναι που όμως βρίσκω πάντα τους πιο δύσκολους τρόπους να ερωτεύομαι; Κι είναι που πάντα έχω ανάγκη να γραπώνομαι απ'τον έρωτα γιατί αυτός μου δίνει ζωή? Τί είναι; Και είμαι πάλι σ'εκείνο το σημείο που θέλω να χαθώ σ'έναν μόνο άνθρωπο κι αυτό είναι αδύνατο. Δεν είναι καν στο χέρι μου να είμαι στο ίδιο μέρος μ' εκείνον. Είναι στους ωκεανούς, στις στεριές και τους κόσμους που είναι ανάμεσά μας. Είναι βασικά που δεν ξέρω καν αν υπάρχει στ' αλήθεια! Κι αν είναι έτσι όπως τον αγάπησα μες στο μυαλό μου.. Ένα μόνο είναι σίγουρο. Με κάνει να χαμογελώ, να νιώθω και να γελάω με την ψυχή μου - κι αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Κι αν μπορείς στο ζωή σου μόνο να ερωτευτείς μια ή δυο φορές; Κι αν σπαταλήσεις τη μία σε ψευτιές κι η δεύτερη είναι μακριά από κει που μπορούν να φτάσουν τα τεντωμένα χέρια σου? Αλλά πάλι μπας και ξέρουμε πώς στο καλό γυρνάει αυτός ο κόσμος? Κι αν αυτό που θέλουμε εμείς κάποιος άλλος αποφάσισε ότι δε θα το έχουμε ποτέ? Και τελικά ξέρουμε ποτέ ακριβώς τί θέλουμε; Θέλω να πω εγώ τώρα ξέρω ότι σε θέλω - γαμώτι σου γι'αυτό. Σε θέλω όπως το φως της μέρας θέλει τη θάλασσα για να χαθεί μέσα της, να της δώσει ζωή, χρώμα, ομορφιά και να τα πάρει ισόποσα πίσω. Για να γίνουν απόλυτα Ένα και να μη μπορείς να τα ξεχωρίσεις, παρά μόνο τα μάτια σου να λάμπουν απ'την ομορφιά του "αχώριστού" τους. Σε θέλω για όλα όσα ονειρεύεσαι για τη ζωή σου και όλα όσα ονειρεύομαι εγώ για τη δική μου. Σε θέλω για να βάλουμε τα όνειρά μας στο μίξερ, να τα πίνουμε κάθε πρωί, να ξεκινάει η μέρα μας μαγικά..Σε θέλω για να κοιτώ μέσα στα καταγάλανα μάτια σου και να μπαίνω μέσα τους, να κάνω για λίγο τσουλήθρα με τα χέρια ορθάνοιχτα πάνω στις μπούκλες σου, για να βγω τελικά ζαλισμένη απ'το λυτρωτικό χαμόγελό σου.. Θα σε θέλω για πάντα όμως, ακόμα κι αν δε σ' έχω; Ή θα πέσω στην παγίδα του συμβιβασμού με κάτι περισσότερο απτό, λιγότερο ονειρεμένο; Θα νιώθω έτσι κάθε μέρα που το όνειρό μου θα ξυπνάει σε ψηλότερο σύννεφο; Θα σε θέλω κάθε Κυριακή όλο και πιο πολύ? Ή θα ξυπνήσω μια μέρα ξανά 23 κι όχι πια μια έφηβη 16 με αστεία όνειρα? http://www.youtube.com/watch?v=6FgxCIWnR4A